Leśne ostępy

Deithe

Julianos zastanowił się chwilę. - Jeśli bardzo tego chcesz to tak, można, nawet całkowicie przejąć kontrolę jeśli jesteś dość silny. Jednak mam nadzieję, że nie będziesz tego robił, zwierzęta to nasi przyjaciele i narzucanie im swojej woli jest okrutne. A poza tym dużo łatwiej się wtedy zatracić w jaźni Pożyczanego zwierzęcia. Dużo lepiej jest pozostać obserwatorem...

Kreeth

- Oczywiście. - zgodził się Kreeth. - Jednakże czasem trzeba, aby zobaczyć coś szczegółnego. Czy byłbyś mnie teraz nauczyć Pożyczać? Póxniej zajmę się dalszym... śledztwem. - dodał po chwili szukania odpowiedniego słowa.

Deithe

- Tak, oczywiście, usiądźmy. - Powiedział Julianos i usiadł po turecku na trawie i czekał, aż Kreeth zrobi podobnie. - Dobrze robić to na odludziu, albo poinformować towarzysza co się robi. Gdy się Pożycza funkcje życiowe organizmu drastycznie zwalniają i osoba postronna może uznać cię za martwego i brońcie bogowie, pogrzebać. - Druid uśmiechnął się lekko. - A więc dobrze, myślę, że możemy zaczynać. Oddychaj spokojnie i zamknij oczy. To pomaga, przynajmniej na początku. Spróbuj znaleźć w pobliżu jakieś zwierze.

Kreeth

Kreeth usiadł i zamknął oczy. Skoncentrował swój umysł na pobliskich zwierzętach. Druid starał się znaleźć srebrną siatkę umysłu najbliższego zwierzęcia...

Deithe

Kreeth wyczuł coś przemykającego wśród gałęzi. Jego umysł wychwycił szybki ślad wiewiórki. W odróżnieniu od niej pod ziemią spało coś co nie przejmowało się ruchem. Był to śpiący kret. Daleko na niebie druid wyczuł jakiegoś ptaka, jednak był on zbyt daleko by stwierdzić jakiego jest gatunku.
- Znalazłeś? - Dobiegł go głos z daleka. - Teraz spróbuj się zbliżyć do swojego celu. Stań się tym zwierzęciem... tylko spokojnie, ostrożnie, by nawet nie wiedziało, że tam jesteś...

Kreeth

Kreeth zbliżył się do umysłu wiewiórki. Bardzo powoli i ostrożnie pochwycił go własnym.

Deithe

Kreeth nagle poczuł się dziwnie. W pyszczku poczuł smak orzeszka, którego najwyraźniej trzymał w łapkach. Pazurkami wczepił się mocniej w korę gałęzi i spojrzał z zainteresowaniem na jakiś szczególny listek. Przesunął się szybko bliżej pnia...
Druid wszystko to czuł, ale jakoś tak nierealnie, jakby z oddali, jakby mu ktoś to raczej opowiadał, niż jakby to przeżywał...

Kreeth

Kreeth zasugerował umysłowi wiewiórki, aby ciało weszło na najwyższy punkt drzewa i rozejrzało się.

Deithe

Kreeth poczuł zawrót głowy, gdy wiewiórka szybko i zwinnie wdrapała się na czubek drzewa. Spojrzała dookoła ukazując widok mnóstwa gałęzi i liści tworzących korony drzew i błękitne niebo ponad nimi. Druid nagle nabrał ogromnej ochoty na orzeszki.

Kreeth

Kreeth opuścił umysł wiewiórki i powrócił do własnego.

Deithe

Druid otworzył oczy i ujrzał przed sobą Julianosa, a raczej jego rękę. Stary pstrykał mu palcami przed nosem.
- Hej, dobrze się czujesz, mały? Myślę, że jak na pierwszy raz całkiem nieźle, choć już się bałem, że będę musiał tam po ciebie iść. Mamrotałeś coś o orzeszkach...

Kreeth

Kreeth był jeszcze przez chwilę nieco oszołomiony.
- Słucham? - zapytał, wciąż czując głód orzeszków. - Wszystko w porządku. Dziękuję za lekcję. - powiedział z wdzięcznością. Wstał. - mam nadzieję, że będę mógł się uczyć od ciebie więcej. Na przykład o zmianie kształtów. O ile masz czas i ochotę mnie uczyć. - dodał bardzo uprzejmie.

Deithe

- Ależ oczywiście, pojętny z ciebie uczeń. Jeśli będziesz miał ochotę to nauczę cię jeszcze czegoś... na pewno wszystko w porządku? Pamiętam, że na początku Pożyczanie mocno oszałamia, ale to z czasem przechodzi... - druid spojrzał badawczo na Kreetha.

Kreeth traci 1 PU i awansuje w Magii Natury!

Kreeth

- Wszystko w porządku. - powtórzył. Starałsię pozbyć wizji orzeszków i listków. - A ochotę na dalszą naukę mam jak najbardziej. Rzadko mam styczność z dobrymi nauczycielami. Najchętniej poćwiczyłbym zmianę kształtu, ale to chyba zbyt wiele aby cię prosić...

Deithe

- Z chęcią, ale może innym razem. Myślę, że na dziś ci wystarczy, idź i oswój się z nowymi umiejętnościami. Doskonal je. Przyjdzie jeszcze czas na naukę. - Stary druid podniósł się. - Więc co teraz zamierzasz, mości Kreeth'cie?

Kreeth

Kreeth zastanowił się.
- Mówiłeś coś o jakiniach, prawda? Chciałbym je zbadać. - powiedział. - Mógłbyś mi wskazać drogę, Julianosie?

Deithe

- Te w których ostatnio panuje taki ruch? No cóż... - Druid wystawił palec w górę, zupełnie jakby sprawdzał kierunek wiatru, choć go nie poślinił. Najpewniej był to jakiś nawyk, gdyż Julianos z namysłem mruczał do siebie przez chwilę - No, więc... są one na zachodzie... nieco poza granicą lasu... Czyli tam. - Wskazał na ścieżkę miedzy drzewami, dostrzegalną chyba tylko dla druidów, łowców i ludzi spędzających całe życie w lesie. - Powinieneś nią dojść bez problemu do jaskiń.

Kreeth

Kreeth ruszył drogą wskazaną przez Julianosa.
- Dziękuję! - rzucił jeszcze na pożegnanie.

Deithe

- Proszę, wróć jeszcze kiedyś! - odkrzyknął mu stary druid.
Kreeth maszerował gęsto zalesioną ścieżką przez jakiś czas. Słońce zdążyło stanąć z zenicie, gdy las urwał się nagle jak ucięty i otworzyły swoje podwoje karłowate, pożółkłe pola. Jakieś sto metrów przed sobą, druid ujrzał szarawą formację skalną, która zapewne była owymi jaskiniami.

Kreeth

"Doskonale", pomyślał druid i zaczął iść pozółkłymi polami w stronę jakisń. Co jakiśczas rozglądałsię, szukając czegoś niezwykłego.