Leśne ostępy

Deithe

- Do zobaczenia w takim razie. - Odparł mu Julianos. Kreeth ruszył wskazaną ścieżką, a po drodze nie spotkało go nic niezwykłego. W miarę posuwania się dalej światło ciemniało, a drzewa stopniowo gęstniały i rozrastały się bardziej, co świadczyło o tym iż druid zagłębiał się w las. Minął niewielkie odgałęzienie w prawo, prawie nie wyróżniające się od ścieżki. Po kilkunastu minutach usłyszał pobliskie wycie, a po kilku następnych wyszedł na niewielką polankę.
Ciągnęła się ona dalej do sporych rozmiarów skały wapiennej. Była ona poryta wejściami do jaskiń, a dookoła niej znajdowały się dogodne półki skalne. W ziemi na całej polance druid mógł dostrzec nieźle zamaskowane wejścia do jam. Gdzieniegdzie mógł dostrzec wilka wylegującego się w trawie, bądź goniącego za jakimś zapachem. Jednak czuł na sobie spojrzenia ciekawych ślepi, wyzierające z jaskiń i jam.
Kilka metrów z przodu był krąg zeschłej, gdzieniegdzie poczerniałej trawy. Nic się tam nie ruszało, a wilki najwidoczniej omijały to miejsce. W środku kręgu coś leżało.

Kreeth

Kreeth bardzo ostrożnie podszedł do kręgu i przyjrzał mu się uważnie.

Deithe

Krąg miał średnicę około pięciu-sześciu metrów. Składały się na niego źdźbła zeschłej, a gdzieniegdzie poczerniałej trawy. W jego centrum znajdowało się truchło wilka. Był to wielki basior, najwidoczniej najsilniejszy - przywódca stada. Futro miał ciemnoszare, a przez jego grzbiet biegła srebrna pręga. Całe futro miał pozlepiane zaschniętą krwią. W pobliży kręgu niebotycznie śmierdziało trupem w dalekim stadium rozkładu. Z tej odległości druid nie był w stanie dostrzec nic więcej.

Kreeth

Kreeth ostrożnie podszedł bliżej i dalej badał zarówno krąg, jak i ciało wilka.

Deithe

Kreeth wszedł w obręb kręgu, ponieważ spoza niego nic już nie dało się zbadać. Zbliżył się do ciała. Może teraz albo zbadać ciało, albo trawy, albo opuścić krąg.

Kreeth

Kreeth ostrożnie bada najpierw trawę, a potem ciało wilka.

Deithe

Kreeth bierze w dłoń trochę trawy. Spomiędzy palców wysypuje mu się trochę ziemi, która bardziej przypomina swoją konsystencją popiół. Roślina jest zżółkła, łamliwa i pokryta czarnymi plamkami.
Druid musi zatkać wrażliwy nos przed smrodem rozkładającego się ciała wilka. Zwierze ma wybałuszone oczy i wywalony, napuchnięty jęzor. Zdążyło już zesztywnieć. Kreeth dostrzega, że cały bok zwierzęcia jest rozerwany, a żebra są roztrzaskane w drzazgi, całkiem jakby po uderzeniu kafarem.
Smród doprowadza do zawrotów głowy, ale druidowi zdaje się, że dostrzega coś ciekawego w ranie. Może albo odejść, albo spróbować sprawdzić co to jest.

Kreeth

Kreeth poprawił maskę i przemógł się, aby sprawdzić co jest w ranie.

Deithe

Druidowi zakręciło się w głowie od wyziewów, ale udało mu się przyjrzeć dokładniej ranie. Okazało się, że tym co zaciekawiło Kreetha była plątanina porozrywanych tętnic i arterii. Nie było serca. Druid wstał i cofnął się pośpiesznie z kręgu, łapiąc kurczowo powietrze. Przed oczami latały mu czarne plamki, a żołądek zaciskał się nerwowo i podchodził do gardła.

Kreeth

Kreeth odchylił maskę, aby więcej mógł złapać więcej powietrza. Przez chwilę nie mógł się opanować, ale po kilku minutach doszedłdo siebie.
To coś gustowało w sercach... Duid miał przeczucie, że ciało dzika też ujrzy pozbawione tego organu.
Rozmyślając o tym, co mogło zabić wilka, Kreeth wrócił się i skręcił w odnogęścieżki, która miała go zaprowadzić do drugiego z ciał.

Deithe

Kreeth szedł kilkanaście minut do zakrętu i jeszcze kilka na miejsce, ale śpiew ptaków, świeże powietrze i bliskość natury sprawiły, że poczuł sie dużo lepiej. Lekki wietrzyk wyparł odór śmierci z jego płuc.
Drugi krąg znalazł wprost w lesie. Miał on tym razem prawie siedem metrów średnicy. Roślinność była tak samo zeschła, naznaczona czarnymi plamami. W kręgu znajdowało się także drzewo, które nie wyglądało najlepiej.
Za to ciało dzika zostało potraktowane dużo gorzej niż wilka. Kilkuset kilogramowe spore zwierze, leżało na grzbiecie, z nogami celującymi w niebo.
Druid mógł teraz przyjrzeć się drzewu, ciału lub opuścić to miejsce.

Kreeth

Kreeth postanowił przyjrzeć się najpierw drzewu, a potem ciału.

Deithe

Drzewo okazało się tak mocno wyschnięte, że aż popękało na całej długości. Kreeth mógł nawet dostrzec poczerniały rdzeń.
Ciało dzika prezentowało się gorzej niż wilka. Cały pysk miało dosłownie zmiażdżony, rozszarpaną skórę i tkanki przebijało mnóstwo ostrych fragmentów kości. Druid dostrzegł nawet szarozielone coś, co dopiero po chwili rozpoznał jako mózg.
Z piersi zwierzęcia ziała ogromna dziura, żebra zostały połamane i wyrwane z nieludzką siłą. Z rany wystawało kilka żył i arterii. Serca brak.
Kreeth musiał się cofnąć z kręgu, bo smród tu wcale nie był lepszy od tego w pierwszym kręgu.
- No i co? Znalazłeś coś? - Od strony ścieżki zbliżał się Julianos, wspierając się na kosturze.

Kreeth

Kreeth szybko się opanował.
- Mam pewne... podejrzenia. - druid starał się mówić spokojnie. - Wszystko wokół zwłok umarło. Trawa, drzewo... Same zwierzęta zostały pozbawione serca. Myślę, że to nieumarły. - dodał po chwili. - Mógłbym teraz zbadać jaskinie, albo te bagna, o których mówiłeś. Jednakże... - Kreeth potarł swój podbródek. - Czy byłbyś w stanie podszkolić mnie w magii lasu? - zapytał z największą uprzejmością.

Deithe

- No cóż, zwykle tego nie robię... ale skoro mi pomagasz, więc chyba zrobię wyjątek. - Mężczyzna stanął niedaleko Kreeth'a opierając się na kosturze. - Więc najpierw powiedz mi co już umiesz młody druidzie, bo mogę sobie żyć długo wśród lasu i znać wiele jego sekretów, ale nie będę cię przecież uczył czegoś co już umiesz, prawda?

Kreeth

Kreeth zastanowił się przez chwilę.
- Określiłbym się jako lekko doświadczonego ucznia. - powiedział w końcu. - Jednakże daleko mi do prawdziwych druidów. Wydaje mi się, że możesz mnie nauczyć naprawdę dużo... - dodał życzliwie.

Deithe

- Ano mogę, powiedz mi jaką dziedziną magii natury jesteś zainteresowany? Zawsze miałem talent do transformacji. - Powiedział Julianos z lekkim uśmiechem. - Ale może wróćmy chwilowo do mnie. Ten trup napawa mnie smutkiem...

Kreeth

- Głównie interesuje mnie Pożyczanie. - powiedział entuzjastycznie Kreeth. - Chciałbym się tego nauczyć. Oczywiście mam też kilka pytań w związku z nim. Ale może lepiej udajmy się trochę dalej. - dodał druid i oddalił się od trupa. Gdy Julianos do niego dołączył, Kreeth zapytał go: - Byłbyś w stanie nauczyć mnie Pożyczać?

Deithe

- No cóż, nie jest to moja specjalność, ale myślę, że mógłbym cię tego nauczyć. Robiłem to wiele razy przez te lata, więc mam jako takie pojęcie, choć nie jestem w tym specjalistą... - Wrócili na ścieżkę. - Chodź tu obok jest dużo przyjemniejsza polanka. - Wskazał nieco oddaloną kępę krzaków po lewej.

Kreeth

Kreeth udał się razem z Julianosem we wskazane miejsce.
- Mam jedno pytanie. - podjął. - Czy podczas Pożyczania, można narzucić swoją wolę zwierzęciu? Chodzi mi o kierunek podróży i ewentualne ruchy...