Pałac Nyglash

Kreeth · Wysłany: Pią 15:02, 28 Mar 2008 Temat postu:

Kreeth skrzywił się i spróbował wychwycić Leidan wzrokiem. Nie było to łatwe. W końcu był oślepiony. Druid zmrużył oczy. Teraz bardziej nasłuchiwał niż wypatrywał. W międzyczasie w jego umyśle plątało się setki myśli. Większość z nich nikła lub była zagłuszana przez te najważniejsze. Nie wytrzyma dłużej, czuł to. Assin'Toh zabiera jego siły witalne w zastraszającym tempie. Jednak nie mógł go schować. Nie był pewien, czy wtedy Ostrze znów przeniesie ich do Nyglash. Jego ochrona też mogła zniknąć. A wtedy jego szanse zmaleją do zera... choć i tak były małe, biorąc pod uwagę jego zanikające siły życiowe oraz oślepienie. Mrugnął kilka razy.
Potem ruszył. Ścisnął pewnie Assin'Toh i skoczył na platformę Leidan. Jego cel był prosty. Szybko zadać celne ciosy, aby położyć temu kres. Starał się nie wpaść w żadną pułapkę, wiedział, że bogini kataklizmów coś wykombinuje.

Kasandra Wredna · Wysłany: Pią 17:26, 28 Mar 2008 Temat postu:

Kasandra uśmiechnęła się niechętnie. Nie miała zamiaru ranić Leanny. Ale skoro taktyka skutkowała, nie trzeba jej przerywać.

Postanowiła się zbliżyć do przeciwnika. Spróbowała przeskoczyć na najbliższą platformę w razie potrzeby chwytając się podłoża pozostałymi na lewej ręce włosami. Atakujący topór miał poruszać się tak, żeby to wyglądało groźnie. Głównie miał przelatywać przed oczami bogini i co chwila niezbyt mocno uderzać ją w ramiona lub pierś OBUCHEM. Miało to na celu zmuszenie jej żeby cofała się do krawędzi swojej platformy.

Deithe

Rana na ramieniu była paskudna nauczką na przyszłość. Leidan spojrzała na Kreeth'a, który zawzięcie mrugał.
Cofnęła się chwiejnie, gdy obuch topora śmignął jej przed twarzą i wróciła spojrzeniem do zbliżającej się wojowniczki.

Ta nie radziła sobie nawet w połowie tak dobrze jak druid, ale dzięki pomocy włosów zbliżała się w szybkim tempie. W kilku skokach zdążyła przebyć już przynajmniej połowę odległości dzielącej ją od bogini.

Topór zakreślił w powietrzu spiralę i zawrócił celując w pierś Leidan. Po drodze jednak napotkał ostrze Kuroiraikena. Wiązka błyskawic oplotła chciwie trzonek, niczym winorośl pnąca się ku słońcu.

Bogini Kataklizmów uśmiechnęła się kącikami ust. W następnej chwili poprzez linię włosów popłynęły wyładowania elektryczne, docierając w zaledwie jedno uderzenie serca do ręki wojowniczki, a stamtąd dalej w głąb ciała. Kasandra zesztywniała i wygięła się pod wpływem skurczów mięśni. Topór szamotał się szaleńczo w magicznym uchwycie.

Tymczasem Kreeth powoli odzyskiwał wzrok. Świat przesłaniały mu czarne i zielone plamy. Wiedział, że nie ma czasu, szpony Assin'Toh rozdzierał jego duszę i z każdą chwilą były coraz głębiej.

Wiedział jednak czego chce, czego pragnie, co musi zrobić i ta świadomość napełniła go dziwnym spokojem. Spokojem, który wybuchł w jednej chwili, gdy moc Ostrza Żalu dotarła do samego jądra jego istnienia, niczym dziecko czujące nadzienie swojego ulubionego cukierka.

Nawet prawie nieruchomy świat Zaświatów rozmył się i zafalował, jakby był tylko koszmarem, dziecinną marą, nie w pełni ukształtowaną, którą rozwiać może pierwszy promień słońca.

Świat powrócił do druida niosąc sprzeczne wrażenia zimna i ciepła jednocześnie. Zimno promieniowało z jego wnętrza, zupełnie jakby ktoś go otworzył i przez zaszyciem zostawił tam blok lodu. Ciepło natomiast spływało mu po ręce.

Jego mętny wzrok podążył krwawym śladem na dłoni, poprzez stalowe ostrze wprost w biały materiał (teraz z czerwoną obwolutą) skrywający brzuch Leidan/Leanny.

W górę, wyżej, napotykając parę zdziwionych oczu. Te oczy były ostatnim co zobaczył, gdyż całe życie jakie w sobie miał zostało wypalone. Jego wzrok zamglił się i blask życia w jego oczach zgasł.

Kasandra upadła na kolana, wciąż czując przeszywające ją spazmy. Zobaczyła druida stojącego przed boginią. Jego miecz wychodził z jej pleców. W dłoni trzymała rękojeść Kuroiraikena, ale ostrze znikło bezpowrotnie, wiec połączenie z wojowniczką też przestało istnieć.

Druid upadł na platformę, jak ścięte drzewko. Leidan dotknęła swojego brzucha i spojrzała na swoją dłoń, skąpaną w karmazynie. Pokazała ją wojowniczce.
- To nieprawda. - Powiedziała dziwnie pustym głosem. - To się nie dzie...

Zanim zdążyła dokończyć, runęła w przód, a świat się zmienił. Kotwica, jaką był druid, zniknęła i Zaświaty opuszczały świat śmiertelnych.

Kasandra, jako ostatnia żywa z trójki, miała w istocie pecha. Czas ponownie ruszył a świat wrócił na miejsce w którym je opuścili - do wybuchu Wieży Pałacowej.

Wojowniczka oślepła od blasku, który uderzył w nią ze zdwojoną siłą, po półmroku Zaświatów. Najpierw jej ciało ponownie przeszyło pole elektrostatyczne, a zaraz potem gorąca fala uderzeniowa. Włosy automatycznie próbowały ją chronić, ale sytuacja była beznadziejna. Czuła jak podmuch unosi ja w powietrza, a odłamki skalne uderzały w nią niczym pociski z katapulty.

Leciała, ślepa, poprzez nieskończoność, aż uderzyła w coś głucho, choć nie miała już siły nawet odczuwać bólu. Zapadła w sen, bliski śmierć, ten sam sen o bezkresnej pustyni. W tym śnie słyszała czasem głosy mówiące "Czy ona z tego wyjdzie?". "Jeśli się pośpieszymy, jest szansa...". Potem Kasandra kąpała się w oazie, choć nie mogła sobie przypomnieć skąd się tam wzięła, ale taka kąpiel była strasznie przyjemna, taka oczyszczająca... a potem... potem...

Kasandra otworzyła oczy.
- Patrzcie, budzi się! - Powiedział jakiś nieznajomy głos. Inny od tego we śnie.
Plamy światła zaczęły się krystalizować w ludzkie twarze, a dalsze cienie w ściany małej chatki, bardziej szałasu.
- Już się bałyśmy, że się pani nie obudzi. - Stwierdziła jakaś kobieta. - Od kiedy znalazłyśmy panią na nieprzytomną na drodze dwa tygodnie temu ciągle była pani w śpiączce. A te prawie zagojone poparzenia... długo pani podróżowała?
- Swoją drogą, to prawdziwy cud, że akurat tamtędy przechodziłyśmy, to jak zrządzenie losu...
- Prawda, prawda. - Dodała trzecia.
- Cisza, kwoki jedne! Dajcie jej trochę powietrza, no już, sio!
Kasandra uniosła i obejrzała swoją dłoń. Miejscami pokrywały ją strupy i blizny, ale nie było śladu włosów. Znów była człowiekiem. Poparzonym i obolały, ale żywym.

***

Tymczasem Kreeth otworzył martwe oczy. Obok niego leżała Leidan, Ostrze Żalu wystawało jej z pleców, pokryte jej krwią. Nie mógł się ruszyć. Mógł tylko patrzeć. I słyszeć.

A słyszał szum skrzydeł. Spojrzał (choć tego nie wiedział, oboje spojrzeli) w ciemność Zaświatów. Tam zza granicy wylatywały setki setek ptaków. Niezliczona rzesza kruków, tworząca obłok większy niż niebo.

W miarę zbliżania się obłok zacieśniał się, kondensował i przyjmował nową formę. Ogromnego ptaka.
Króla Kruków.

Choć był daleko już był przy nich. Ogromne szpony zacisnęły się na zastygłym w czasie kamieniu. Z okrwawionego dzioba dobył się przerażający krzyk, niczym z tysięcy martwych gardeł, którymi się pożywiał. Smoliście czarne ptaszysko opuściło łeb.

Król Kruków był ślepy. Brak oczu sprawiał, że ptak zdawał się składać tylko z ogromnego dzioba...

Choć to nie była prawda, że nie było tam oczu. Były tysiące. Setki tysięcy. Na każdym, choćby najdrobniejszym piórku znajdowała się para oczu. Oczy zmarłych.

Kreeth i Leidan/Leanna, w zdumieniu dla samych siebie znaleźli wśród tych piór własne, martwe oczy. Gdy w nie parzyli, oczy te zdawały się powiększać, rosnąć, aż przesłaniały cały świat.

A głęboko w ich źrenicach było coś jakby okno, uchylone okno. Zaś za tym oknem stała świeczka. Świeczka była zapalona, pięknym, pomarańczowym płomieniem. Jednak kiedy na niego spojrzeli, ów płomień zadygotał konwulsyjnie... zadrgał... i zgasł. Jakby ktoś go zdmuchnął.

Ze spalonego knota uniosła się smużka dymu, coraz wyżej i wyżej, zdawała się rosnąć. Tworzyła coś na kształt... ścieżki. Ścieżki, którą odkryli, że idą. A towarzyszyła im procesja umarłych.

Kreeth traci 3 HP od mocy Assin'Toh i umiera.
Leanna/Leidan traci 9 HP od ciosu Kreeth'a i umiera.
Kasandra traci 17 HP od ataku Leidan.
Kasandra traci 36 HP od wybuchu Ryurai.
Kasandra odzyskuje 21 HP od kąpieli w Źródle i zostaje oczyszczona z demonicznej krwi.