Targowisko

Isildur Wielki

- Potrzebuje pięciu płaszczy podróżnych, nie specjalnie grubych, takie, żeby można je było nosić również, na co dzień.- Mówi Isildur - Poproszę 4, trochę większego rozmiaru niż mój - tu druid pokazuje swój płaszcz kobiecie - i jeden, taki, aby mógł go założyć dość tęgi rycerz odziany w pełną zbroje płytową. Do tego, prosiłbym jeszcze o naszycie na plecach każdego z płaszczy jakąś nicią koloru srebrnego obwody sześciu orlich piór łączących się u dołu. Na moim również, jestem gotów dać pani za to wszystko 500 sztuk złota.- Mówi Isildur patrząc na krawcową..

Demogorgon Biały

Krawcowa spojrzała na druida nieco podejrzliwie.
-"Zakładamy gildię co?" - Uśmiechnęła się serdecznie - "Zaraz zagonię córki do pracy. Będzie pan musiał poczekać jakieś pół godziny."

Kobieta na chwilę zniknęła na zapleczu, a druid usłyszał jak krzyczy na córki by wzięły się do roboty. Nie minęło dwadzieścia minut jak wychynęła zza kotary niosąc kilka złożonych w kostkę czarnych płaszczy. Jeden z nich rozwinęła ukazując druidowi wyhaftowane sześć orlich piór, jedno koło drugiego układały się w lekki łuk.
-"Może być?"

Isildur Wielki

- O właśnie takie coś mi chodziło! - Powiedział zadowolony druid. - Jeśli będę potrzebował jeszcze więcej, to na pewno kupię je u pani- dodaje druid i lekko się kłaniając całuje kobietę w rękę.
- Przystaje pani na te 500 sztuk złota za wszystkie te płaszcze? - pyta Isildur.

Jeśli krawcowa zgodzi się na taką sumę to Isildur odnajduje swój płaszcz, ubiera go na siebie, podaje kobiecie pieniądze i zabiera resztę płaszczy mówiąc.
- Do widzenia, i proszę pozdrowić ode mnie córki – po czym wychodzi uszczęśliwiony ze sklepu.

Demogorgon Biały

Kodieta zabiera pieniądze i szybko je przelicza. Następnie wylewnie żegna druida i wraca na zaplecze.

Isildur Wielki

Isildur krążąc po targowisku poszukuje sklepu bądź straganu z akcesoriami łuczniczymi, gdy takowy znajdzie, idzie doń i odnajdując jakiegoś porządnego sprzedawcę/sprzedawczyni mówi:
-Dzień Dobry, poproszę duży kołczan jakichś dobrych strzał do Łuku Refleksyjnego, ile takie coś będzie kosztowało?- Pyta druid i rozgląda się po sklepie/straganie.

Demogorgon Biały

Isildur dostrzega stragan którego asortyment jest iście imponujący. Łuki i strzały wszelkiego rodzaju leżały koło siebie prezentując w pełni kunszt rzemieślnika. Mimo że nie były to bogato zdobione łuki jakie noszą książęta, nawet taki laik jak Isildur zauważył perfekcję wykonania.
Jedynie sprzedawczyni mogła budzić pewne wątpliwości. Młoda, ciemnowłosa dziewczyna z piegami na twarzy. Włosy ma spięte z tyłu głowy żuła słomkę. Miała nie więcej jak 16 lat i na pytanie druida zareagowała chichotem. Następnie, nieco głośniej niż powinna, powiedziała:
-"Widać dziadku, że nie bardzo znacie się na łukach! Strzała to strzała i do każdego łuku pasuje. Ale ile chcecie tych strzał? Mogę wam sprzedać takie..." - Wzięła w rękę i wskazała prostą strzałę z metalowym grotem i osadzonymi spiralnie, czarnymi lotkami. -"... po 5 sztuk złota za każdą. Jak weźmiecie powyżej trzydziestu to tatko kazał dorzucać kołczan gratis."

Isildur Wielki

- Drogie dziecko, nie jestem specjalistą w dziedzinie łuków i strzał, ale zaufam Ci. Wezmę 35 strzał, zapakuj je od razu w ten kołczan.- Mówi Isildur, nieco zdziwiony postawą młodej dziewczyny i tym, że ludzie coraz częściej dostrzegają jego wiek. "Będę musiał udać się na jakiś zabieg odmładzający" -pomyślał druid. Jeśli wszystko związane ze strzałami będzie już gotowe, Isildur płaci młodej sprzedawczyni należną jej kwotę, zabiera kołczan ze strzałami i już ledwo żywy od ciężaru tych wszystkich badziewi postanawia poszukać już ostatniego sklepu na swej drodze po targowisku. Rozgląda się za sklepem lun straganem, gdzie będzie można kupić butelki na eliksiry.

Demogorgon Biały

Dziewczyna zainkasowała od druida 175 sztuk złota i po krótkiej krzątaninie wcisnęła mu w ręce prosty, skórzany kołczan pełen zakupionych właśnie strzał. Potem demonstracyjnie przestała zwracać na niego uwagę.

Isildur idąc przez targowisko spotyka kilka straganów z różnorakimi szkłami i naczyniami na eliksiry. Najlepiej zapowiadał się chyba stragan zarzucony masą buteleczek, tykw i bukłaków.

Isildur Wielki

Isildur kieruje się do straganu zarzuconego masą buteleczek tykw i bukłaków. Jeśli już będzie na miejscu mówi:
- Dzień Dobry, chciałbym kupić 10 butelek z korkami, butelki o wielkości mniej więcej takiej- i pokazuje butelkę z małym eliksirem leczącym.
- Ile to będzie kosztowało?- pyta Isildur.

Demogorgon Biały

Sprzedawca - starszy człek z szerokimi barami - przyjrzał się butelce z bliska spod przymrużonych oczu.
-"Taa... Standardowe wyposażenie podróżne. Mocne szkło... Sprzedaję takie po 3 złote."

Isildur Wielki

- To poproszę takich dziesięć- mówi druid i czeka aż sprzedawca wyliczy butelki, po czym Isildur podaje mu 30 złotych monet i zabiera butelki. Następnie rozgląda się jeszcze raz po targowisku zmierza w kierunku Sklepu Z Artefaktami, gdzie z pewnością oczekuje go Salietti.

Demogorgon Biały

Sprzedawca niespiesznie (jak każdy kto długo pracuje ze szkłem) załadował druidowi buteleczki w płócienną torbę i zainkasował złoto.

Merinid Aleanrahel

Merinid wszedł na targowisko zadowolony i z uśmiechem...
"Może nie jestem taki zły..." - myślał...
Na jego twarzy malowało się także zmęczenie i strach... głęboki i nieodgadniony...
Łotrzyk zaczął rozglądać się za jakimś straganem z miksturami...

Demogorgon Biały

Straganów z miksturami, jak to na targowisku, była cała masa... Najlepiej chyba jednak prezentował się znajomo wyglądający sklep "Eliksiry dla Każdego". Przez szybę łotrzyk widział masę kolorowych butelek ustawionych równo na półeczkach.
Merinid zwrócił na niego uwagę głównie dlatego że to właśnie tu niedawno próbował zidentyfikować magiczny eliksir.

Merinid Aleanrahel

"Znajomy... Będzie prosto" - pomyślał... lecz nagle pozbył się z zadowolenia wspominając sobie kontakt z żoną handlarza... Przeszły go dreszcze...
Po chwili zwątpienia podszedł do lady.
- Witam... Witam... - krzyknął od razu.

Demogorgon Biały

Merinid widząc nadchodzącego, łysawego staruszka nagle zdał sobie, że wszystko mu się pokręciło. Ten handlarz próbował dla niego zidentyfikować eliksir kiedy łotrzyk zrezygnował z usług Ebezera i jego żony.
Ten tutaj, mimo że poprzednio zawiódł, sprawiał wrażenie fachowca. Sklep ponadto miał bardzo bogaty i poukładany kategoriami asortyment. Handlarz poznał Merinida:
-"Witam ponownie. Jak poszła identyfikacja mikstury?"

Merinid Aleanrahel

- Pomyślnie - odpowiedział Merinid zmieszany - Jednak Ebezer to prawdziwy fachowiec... Pan na pewno też...
Zaczął oglądać asortyment sklepu...
- Posiada pan jakieś trucizny? - zapytał - Wybieram się w daleką podróż, a taki specyfik może uratować mi życie.

Demogorgon Biały

-"Oczywiście, że mam trucizny. Jakie sobie pan tylko życzy. Chociaż muszę znać nieco szczegółów żeby znaleźć coś odpowiedniego.
Dużo tego panu potrzeba? Bo mocniejsze i niewyleczalne specyfiki są oczywiście droższe i nieraz sprzedaje się je na łyżeczki nie na butelki. Czy ma zabijać od razu czy może osłabiać zatrutego tak żeby się go jeszcze dało wyleczyć przez jakiś czas? Te ostatnie często bierze Straż. Strzelają zatrutymi strzałkami do bandytów, a potem ich odtruwają i przesłuchują... To jak będzie?"

Merinid Aleanrahel

- Hmmm... - zastanowił się Łotrzyk - Rozumiem, że te, które zabijają od razu są najdroższe... a mi wcale tak dużo specyfiku nie potrzeba...
Łotrzyk rozmyślał tak jeszcze kilka chwil...
- Wiem... - powiedział bardzo zadowolony z siebie - Wystarczy, aby trucizna zwalała z nóg... dosłownie. Nie musi zabijać, wystarczy, że spowoduje paraliż całego ciała bądź śpiączkę... ale taką bardzo mocną...

Demogorgon Biały

-"Silnie paraliżująca trucizna i jeśli dobrze rozumiem do nałożenia na broń? Mam chyba coś odpowiedniego." - Sprzedawca ruszył pomiędzy gąszcz półek. Oczekując Merinid słyszał pobrzękiwanie przestawianych butelek. Trwało niecałą minutę nim sklepikarz powrócił niosąc dwie niemal identyczne buteleczki z grubego szkła. Obydwie miały około czterech centymetrów wysokości i miały korek zabezpieczony drucikiem przed wypadnięciem. Różniły się w zasadzie tylko tym, że jedna była przezroczysta (wewnątrz kołysał się mętny, żółtawy płyn), natomiast druga była wykonana z zabarwionego na zielono szkła i nie dało się obejrzeć eliksiru.
-"W tej ciemnej buteleczce znajduje się jad Vatroxa. To taki gatunek sporego pająka zamieszkujący pod ziemią. Sęk w tym, że niewielka ilość jego jadu wprowadzona do czyjejś krwi wystarczy by już po kilku sekundach sparaliżować ofiarę wielkości człowieka nawet na okres do kilku godzin. Wprawdzie są istoty odporne lub wymagające więcej trucizny, ale to rzadkość. Taką buteleczkę mogę odsprzedać za 100 sztuk złota (w końcu dojenie pająków łatwe nie jest). W drugiej butelce mam antidotum. To mieszanka zawierająca wyciąg ze sfermentowanego melona i thazis. W zasadzie mogę sprzedać taką buteleczkę za 20 sztuk złota, a powiem panu że warto zawsze nosić przy sobie antidotum na używaną truciznę. Antidotum też należy podać do krwi. Wystarczy kilka kropli na zadrapanie, to nic skomplikowanego. Podać, czy mam szukać czegoś innego?"