Port

Zayl

Klonus i Kiluu dotarli do kraty. Łotrzyk (dysząc ciężko) począł ją obserwować, tymczasem bard grał swoją melodię. Zwielokrotnione przez korytarz echo stawało się do zniesienia. Dodatkowo gdy bard przestał grać, echo (zarówno korytarza jak i umiejętności) grało dalej. Piskliwe tony odbijały się od ścian i tonęły w wodzie. Lie wypłynął i usłyszał pozostałości po grze swojego znajomego. Od razu złapał się za uszy. Odgłos był zbyt wysoki.
-6weny
Z oddali grupa usłyszała drugi ryk.
Łowca wlepił oczy w kratę i zobaczył małe, ale mocne zawiasy i dobry wytrzymały zamek.

Kiluu

Kiluu skrzywił się słysząc okropną melodię wygrywaną przez barda.
-Co ty do cholery robisz?! Spróbuj to zatrzymać, ja pokombinuje przy kracie.
Podszedł do zamka i wyciągnął Shuriken Siedmiu Wichrów spod peleryny. Skupił na nim myśli. Na moment stał się jego integralną częścią. Poczuł emanującą z niego energię. W wyobraźni Shuriken wykonał drogę od jego ręki do zamka, zniszczył go i wrócił spowrotem. Jednocześnie czuł zbliżające się zagrożenie. Jeżeli nie zniszczą kraty, będą w ślepej uliczce. Rzucił...

Klonus

Klonus spoglądał to na Kiluu, to na nowo przybyłego Lie. To on stara się im życie uratować a oni tak mu się odwdzięczają. Przemyślał pomysł pieśni wabiącej podwodnego potwora, ale dał sobie spokój i schował flet do futerału.

Zayl

Shuriken poleciał od ręki Kiluu i wbił się w zamek. Okazało się jednak, że zamek był naprawdę twardy (stalowy?) i broń utknęła, do połowy wbita w kawał metalu. Klonus, kiedy przestał grać, usłyszał swoją melodię w nieco bardziej obiektywnym świetle. Była przerażająco świdrująca, wyczulony słuch barda zaczął się buntować. A pieśń trwała, odbijając się od każdej ściany, od wody i załomów korytarza...

Kiluu

Kiluu zaklął pod nosem. Nie tego się spodziewał. Spojrzał na Klonusa i stojącego w sporej odległości Lie.
-Byłbyś tak łaskawy i zrobił coś, żeby zatrzymać tego dziwnego...stwora, zamiast stać i się gapić?
Odwrócił się podownie do kraty i spróbował wyciągnąć Shuriken z zamka(jeżeli zajdzie taka potrzeba próbuje skorzystać z noża, żeby po podważyć lub oderwać).
Następnie sięgnął pod płaszcz i wyciągnął wytrychy. Pochylił się nad zamkiem i próbował go otworzyć.

Klonus

Klonus spokojnie przygląda się Kiluu. Muzyka może i świdrująca, ale próba zmiany tego stanu rzeczy miałaby jeszcze trudniejsze do przewidzenia, a prawdopodobnie i gorsze konsekwencje. Bard stara się nie zwracać na nią uwagi i spokojnie przygląda się pracom Kiluu.

Zayl

Kiluu wyciągnął shuriken i zaklął mimowolnie. Nie udało mu się tamtym rzutem otworzyć kraty, ale zniszczył część mechaniczną zamka: w żaden sposób nie ruszy się go wytrychami. Melodia Klonusa była coraz cichsza, niknęła gdzieś w półmroku, a po bestii nie było śladu.

AVquiraniel Vareneil

- No cóż, Klonusie, bardem Kopivchem to Ty nie będziesz - powiedział cierpko Lie, zbliżając się do towarzyszy. - Jakiego stwora, hm? Ja nic nie widzę, woda jest czysta niczym mur, pomijając to, że brudna jak ścieki, nie sądzę jednak, by czaiły się tu jakiekolwiek potwory... Zresztą, jeśli już, to warto by się z nimi zaprzyjaźnić - nie-kapłan uśmiechnął się szczerze na wypadek spotkania z jakimś potworem i brodził dalej w stronę towarzyszy.

Kiluu

Kiluu spojrzał zrezygnowany na zamek. Przyjrzał mu się dokładniej. Szarpnął dla potwierdzenia swoich domysłów i zwrócił się do towarzyszy.
-Ja nic nie poradzę. Spróbujcie to otworzyć...swoimi metodami.

Klonus

Klonus próbuje wykorzystać swój zmysł obserwacji, by znaleźć rozwiązanie problemu z kratą.

AVquiraniel Vareneil

- No cóż, może Klonus trafi w dobry ton i magiczne dźwięki z czarodziejskiego fletu przez niego trzymanego sprawią, że krata się rozpłynie? Nie, nie, zły plan - mruczy do siebie Lienerav pod nosem - mógłby rozpuścić też mnie, a nigdy nie lubiłem rozpuszczonych dzieci... A próbowaliście może wyważyć tę kratę? Nie znam się, ale wydaje mi się, że przy waszej krzepie - spojrzał z powątpiewaniem na posturę to Kiluu, to Klonusa - powinno się to udać bez najmniejszego problemu... - oparł ręce na biodrach i czekał na reakcję oraz pracę współtowarzyszy.

Zayl

Kiluu zrezygnowany stanął razem z LL patrząc na wysiłki Klonusa, który obserwował kratę. Cóż... Krata jak krata. Metalowa. Twarda. Nierdzewna. Zamek bardzo mocny, acz mechanizm przesuwający zapadki: zepsuty. Żadnych szczególnych cech ten kawał metalu nie ma.

Klonus

Klonus otarł krople postu z czoła.
- Kiluu, skoro nie idzie z jednej strony, spróbujmy z drugiej. Rozwal zawiasy, na których to tałatajstwo się trzyma.

Kiluu

Kiluu podszedł do kraty i przyjrzał się jej przez chwilę rozważając słowa Klonusa.
-Można spróbować, czemu nie.
Odsunął się na niewielką odległość i wyciągnął Shuriken. Skupił na nim myśli, według zaleceń kupca i jak wcześniej poczuł przyjemne mrowienie w dłoni. Zamknął oczy i skupił na nim całą swą uwagę. Wyobraził sobie jak pokonuje drogę od jego ręki do zawiasu i wraca. Rzucił.
Jeżeli się uda to ponawia operację z kolejnym zawiasem.

Zayl

Kiluu rzucił. Po chwili miał ochotę wrzasnąć. A konkretniej: wrzasnąć "Victoria!". Zawias puścił. Potem drugi. Krata padła do wody przed łowcą i bardem. Nie-wyznawca spojrzał na towarzyszy.

Wszyscy razem i każdy z osobna: mieli przeczucie, że lepiej nie stać już zbyt długo w tym miejscu.

Klonus

Klonus bez namysłu mówi:
- Chodźmy - i rusza dalej korytarzem.

Kiluu

-Racja - rzucił ucieszony w stronę towarzyszy - Chodźmy.
Ruszył w głąb kanałów za Klonusem, od czasu do czasu zerkając na wskazówki.

AVquiraniel Vareneil

- Ciekawe, dlaczego mnie takie głupie i beznadziejne przeczucieczucie, że lepiej tu nie stać, dopadło. Przecież jest tu miło, przyjemnie i w ogóle - pomyślał Lienerav, patrząc po towarzyszach. - Chociaż, nigdy właściwie nie ufałem swoim przeczuciom - wymamrotał i ruszył za towarzyszami, rozglądając się bacznie i wypatrując, co jest w tym korytarzu źródłem światła, czy też idą po ciemku.

Zayl

Teraz, za zakrętem, nie było już prawie nic światła. Jedynie same ściany dawały słaby zielony blask. Widoczność ograniczona, jednak po przejściu kilkudziesięciu metrów drużyna zobaczyła, że korytarz przechodzi w dużą komnatę, na końcu której porusza się coś dużego, acz bardzo niewyraźnego. Sylwetka tego czegoś sugerowała, iż nie ma stałego wzorca. Przynosiło to na myśl meduzę, która non-stop zmienia kształt.

AVquiraniel Vareneil

Lie zatrzymał się.
- No cóż, chłopaki. Może i jestem pokręcony, ale nie aż tak... - chciał powiedzieć "nie aż tak, jak wy", ale coś mu podpowiedziało, że skłamałby wtedy odrobinę - nie aż tak, w każdym razie. Po co my się tu w ogóle pchamy? Tam jakiś potwór z nogami wystającymi z głowy tylko czeka na przechodzący tędy posiłek, pewnie współpracując z tym gościem, co nas tu przysłał. Bez sensu zupełnie, idźmy lepiej my coś zjeść, co? Głodny jestem. - to mówiąc, wypatruje wzrokiem jakiegoś miejsca, które byłoby dobre do siedzenia, a jednocześnie dość oddalone od tego mackowatego... czegoś.