Port

Kiluu

Kiluu spojrzał na ścianę. Następnie na wodę.
- Pisze, że musimy przepłynąć. Hmm... potem będzie płycej. Chodźcie. No chyba, że ktoś ma wstręt przed wodą?
Skoczył to wody i próbuje przepłynąć pod murkiem.

Klonus

Klonus podąża za Kiluu.

AVquiraniel Vareneil

- Jest napisane - powiedział beznamiętnym głosem Lie, po czym dalej stoi sobie na brzegu. - Jak będzie tam coś ciekawego, to wróćcie i powiedzcie. Nie zamierzam się przeziębić tylko z powodu jakiejś głupiej kartki... - to mówiąc, wyjmuje wekierę i się przygląda, tak, ot.

Zayl

Kilu wskoczył do wody i przepłynął pod murkiem. Zobaczył przed sobą długi korytarz (około 200m) z powtykanymi wszędzie pochodniami. Na końcu była krata i zakręt tuż za nią. Wszędzie było pełno wody, mniej więcej do pasa. Klonus wypłynął za znajomym i nie mógł opanować się od wzdrygnięcia: włosy Kiluu pozlepiały się ze sobą tworząc coś na kształt węży. I byłoby to normalne gdyby owe węże nie zaczęły się ruszać...

Lie patrzył na swoją wekierę. Długo. Przechodzący ludzie obchodzili go łukiem i patrzyli na niego ze zdziwieniem. Wyznawca Akhekhe wyglądał, jakby kontemplował nie tylko swoją broń, ale i to jak jej użyć...

Kiluu

Kiluu otrzepał się z wody i odwrócił w stronę Klonusa. Zdziwił się, gdy zobaczył jego minę.
-Klonus, coś... - zaczął mówić, jednak poczuł, że coś porusza mu się na karku. Dotknął dłonią włosów. Zamarł na chwilę. W miejscu, gdzie zwykle znajdowały się jego włosy poczuł poruszające się, mokre pasemka. Wolał nie wiedzieć czym są. Cofnął rękę w osłupieniu. Zaczął machać głową, aby pozbyć się czegoś, co znajdowalo się na jego głowie.
-Co tak stoisz?! Pomógł byś! - wrzasnął w stronę towarzysza.

Zayl

Kiluu już po kilku ruchach zorientował się, że to "coś" na jego głowie jest w istocie jego włosami. Nijak się tego pozbyć. Kiedy Kiluu myślał o pozbyciu się ich, włosy stanęły dęba, jakby chciały wyjść mu z głowy. Gdy tylko przestał o tym myśleć, włosy oklapły i zaczęły się wić jak poprzednio.

Klonus

Klonus stał osłupiały. Patrzył na coś, czego nie mógł zrozumieć. To nie były węże. Ale przecież włosy same się nie ruszają.
- Uspokój się, Kiluu - powiedział w końcu starając się, by jego głos brzmiał równo i spokojnie - To tylko włosy. Jeśli z natury nie masz ich jadowitych, raczej nic ci zrobić nie mogą. Nie zwracaj na nie uwagi. Idź dalej zgodnie ze wskazówkami. Będę kawałek za tobą, by nas te włosy nie związały i unieruchomiły. Im szybciej stąd wyjdziemy, ym szybciej się tego z głowy pozbędziesz.

Kiluu

Kiluu zastanowił się nad słowami Klonusa i sprawdził jeszcze raz zależność ruchu włosów od chęci pozbycia się ich. To było...dziwne. No ale skoro nic mu nie robiły to w niczym mu to nie przeszkadzało. Odczuwał pewien dyskomfort, ale nikt nie mówił, że będzie przyjemnie. Kiedy rozmyślał nad włosami nagle uderzyła go pewna myśl.
Trochę zezłoszczony zwrócił się do Klonusa.
-Gdzie się podział ten idiota, Lie? Jak zwykle nas olał? Możesz po niego pójść? Ja zaczekam.

Klonus

- Nie sądzisz, że będzie nas jedynie opóźniał. Jak będzie potrzebny, to się go znajdzie. Chodzmy.

Kiluu

Zastanowił się przez chwilę.
-Racja, szkoda czasu na szukanie. Chodźmy.

Zayl

Klonus i Kiluu szli przez mętną wodę. Nagle Klonus, dzięki swojemu zmysłowi obserwacji, zobaczył ruch w wodzie... Coś długiego i strasznie szybkiego. Pieśniarz widział to przez sekundę-dwie po czym zniknęło mu z oczu.

Klonus

- Wiesz co, Kiluu - powiedział niepewnie Klonus, rozglądając się po wodzie - Pośpieszmy się.
Zaczyna biec, o ile to jest możliwe (i nie wpadnie na Kiluu, któremu włosy pewnie nadal się wiją).

Kiluu

-Co się stało?-rozejrzał się po wodzie dla pewności. - Nie wiem jak Ty ale ja tutaj nic nie widzę.
Ton Klonusa wywołał w nim niepewność. Wiedział, że bard jest bardziej doświadczony niż on i jakoś wcale nie podobało mu się to co widział.
Biegnie za Klonusem.

Zayl

Bieganie w wodzie po pas jest trudne, ale nie niemożliwe. Klonus przebył już sporą część drogi (ok 3/4) i nagle usłyszał plusk. Automatycznie się odwrócił i zobaczył tylko pusty korytarz.

Kiluu biegł za bardem, gdy nagle pociągnęło go coś za kostkę i wpadł w wodę jak długi. Na całe szczęście stało się to "na wdechu". Łotrzyk był powoli ciągnięty w stronę przeciwną do kraty.

Kiluu

Czuł jak coś go ciągnie. Owo coś oplątało mu się wokół kostki. Początkowo próbował płynąć w przeciwległą stronę lecz szybko się opamiętał, spróbował wyciągnąć sztylet i odciąć nim coś co go ciągnęło.
Jeżeli się uda to wynurza się z wody i woła Klonusa, żeby mu pomógł oraz biegnie w jego kierunku.

Klonus

Klonus stanął osłupiały.
- Kiluu!! - zawołał, ale zrozumiał, że nie dostanie odpowiedzi.
Z przerażeniem prześledził wszystkie możliwe wyjścia, jakie przyszły mu do głowy. Wybrał jedno, choć chyba bardziej losowo niż według zdrowego rozsądku. Spróbował się skupić. Cicho wypowiada magiczne słowa i pstryka palcami (dla pewności). Wykonuje Pomniejsze przywołanie żywiołaka wody. Jeśli mu się nie uda, próbuje ponownie. Gdy uda mu się przyzwanie, mówi do żywiołaka:
- Znajdź to coś, co chwyciło łotrzyka i zamroź. Jeśli trzeba będzie zamroź pół tego korytarza, ale nie pozwól temu czemuś skrzywdzić człowieka. I uważaj na samego człowieka.

Zayl

Kiluu usiekł mackę, która wypuściła czarną posokę i cofnęła się. W oddali zdawało się słyszeć ryk... Kiluu wyskoczył z wody nabierając powietrza. Klonusowi nie udało się nic wyczarować, najwyraźniej był zbyt zdezorientowany. Drugi raz też nic nie chciało się udać. Wtedy bard zobaczył, jak łotrzyk wynurza się z wody.

Tymczasem Lie z nudów zaczął zamyślać nad kwestiami nad którymi nie powinien. Bo w końcu tę wekierę stworzył człowiek. Tak samo jak molo i domy. A kto stworzył człowieka? Nie-wyznawca oscylował dookoła istnienia bogów...

Kiluu

Kiluu kątem oka spojrzał za siebie w kierunku z którego dało się słyszeć ryk. Cokolwiek go wydało, raczej nie było nastawione przychylnie. Spróbował stanąć i biec w stronę Klonusa.
-Do kraty! Szybko!
Jeżeli coś chwyci go za nogę próbuje to odciąć i biec dalej.

Klonus

Klonus rusza ku kracie, co chwila spoglądając na Kiluu. Jednocześnie gra na flecie. Muzyka jest ostra, piskliwa. Uderza o wodę, jakby chciała ją zdmuchnąć. Atakuje jej powierzchnię, jakby jej wróg znajdował się ja ciemną tonią. Świdruje ją, by dostać się pod jej powierzchnię, brnąć jak najgłębiej, dotrzeć do samych czeluści i tam stworzyć iluzję strachu. Pieśń nie powinna dotykać Kiluu.

AVquiraniel Vareneil

Lie otrząsnął się ze swych nierozsądnych myśli. Ludzi tworzą inni ludzie, jak można tego nie wiedzieć? No cóż, dzieci sądzą, że bociany je przynoszą, ale to chyba tylko w ciepłych krajach, nie tutaj - pomyślał i schował wekierę, by ta nie kusiła go do dalszych rozmyślań. Z nudów popłynął pod murkiem, jak i jego towarzysze, po czym obserwuje, co też oni robią...