Etap 4 Sesji : Ghartana - Zakopana Biblioteka

Kasandra Wredna

- Miałaś rację... Za cicho. - powiedziała wojowniczka - Chyba będziemy się bić. Ciekawe czy Aura życia jeszcze działa. Aha... Cześć Kreeth.

Kasandra stanęła w drzwiach z toporami w dłoniach gotowa do ataku. Nie chciała atakować pierwsza.

Kreeth

Kreeth zamrugał niepewnie i rozejrzał się.
- Witajcie... - zaczął. - Możecie mi wytłumaczyć, co tu się dzieje, bo jakoś straciłem wątek? No i co my tak właściwie robimy...

Leanna

Leanna-Byakurai przez chwilę zastanawiała się, czy ma się rzucić na Kreeth'a, żeby go pobić za jego nagłe zniknięcie, czy uściskać za niespodziewany powrót. Zrezygnowała jednak z obu wersji.
- Witaj. - rzuciła - Kasandro, Linn zdjął Aurę, więc z pewnością już nie działa. Ale testować nie mam ochoty.
Przeczesała białe włosy, zaniepokojona, przyglądajac się żółtym ślepiom. Między palcami przemknęły jej drobne wyładowania elektryczne.

Kreeth

Druid zmierzył Leannę wzrokiem.
- Stało ci się coś? - zapytał ostrożnie. - Jakoś dziwnie wyglądasz. Nowa fryzura?

Leanna

- Nie, wcale. - spojrzała na niego oczyma o odcieniu złoto-purpurowym - Powiedzmy, że mój 'demon.. a raczej bóg.. przeszłości' dał o sobie znać. - uśmiechnęła się - Teraz, przez chwilę, jestem Byakurai, Biała Błyskawica. Ale to minie.

Kreeth

- To dobrze. - powiedział Kreeth. - Jakieś plany na dzisiaj, czy będziemy tak stać i czekać?

Kasandra Wredna

- Plany są takie, że wychodzimy. - odezwała się wojowniczka - Aha... I musimy przejść obok tego. - wskazała widoczne w ciemności ślepia.

Przeszła do przodu dwa kroki i krzyknęła w ciemność:
- Hej ty! Chcesz się bić?! To chodź tu!

Deithe

- Ja? Bić? - Zawył demon gardłowym głosem i zaczął iść. W miarę jak oświetlał go coraz mocniejszy blask z ukrytej komnaty wojowniczka mogła coraz lepiej dojrzeć węzły czarnego, pulsującego dymu z którego składało się jego ciało. Wyglądało jakby rwało się by morfować w coś innego. - Ja chcę zabijać... nareszcie nie ma tego swędzącego uczucia... co to za przyjemność ciąć kogoś jeśli się zaraz leczy... - Mówił w podnieceniu stwór, a żółte oczy płonęły mu żądzą mordu. - Czuje, że przynajmniej jedno z was jest silne. Może mnie zabawicie przez chwilę...

Kreeth

Kreeth przyjrzał się krytycznie demonowi.
- Jak miło. - stwierdził. - Chyba nie unikniemy walki, prawda? - druid westchnał. - Leanno, przepraszam Byakurai, czy twoja przeszłość obdarzyła cię mocą wystarczającą, aby zdezintegrować to coś? Bo w tym momencie przydałoby nam się to...

Leanna

- Zobaczymy. - zaczęła obchodzić demona półkoliście. Bezdźwięcznie rzuciła na siebie Większą Tarczę Piorunów.
- Tylko, że ja jeszcze nie miałam okazji... - urwała, woląc jednak nie straszyć towarzyszy swoim brakiem wprawy.
Posłała w demona trzy pociski energetyczne i odskoczyła do tyłu, sprawdzając, jak ten reaguje na magię błyskawic.

Deithe

Powietrze wokół czarodziejki zatrzeszczało od wyładowań elektrycznych. Demon zaryczał niczym czarna wichura. Leanna-Byakurai najwyraźniej jeszcze nie umiała ocenić swoich sił. Z jej ciała wyleciały trzy błyskawice. Zaskoczony stwór wykonał unik.
Dwie strugi energii wyrwały kawał kamiennych drzwi ze ściany, sypiąc odłamkami. Trzecia dosięgła Heil'a. Wijąca się ciemność z której był zbudowany rozbłysła i wybuchła.

Całkowicie zaskoczony demon spojrzał w dół, gdzie brakowało mu prawie całej, lewej połowy torsu. Strużki ciemności zaczęły powolutku łatać wyrwę. Stwór spojrzał groźnie na maginię wytrzeszczonymi ślepiami i otworzył pysk, który był teraz bardziej wilczy niż ludzki.

Skoczył. Ogromnie, rozczapierzone pazury pomknęły w stronę głowy Leanny-Byakurai. Błysnęło oślepiająco. Skomlący Heil poturlał się pod ścianę. Brakowało mu prawej ręki aż do łokcia. Potoczył nienawistnym spojrzeniem po obecnych.

Leanna

Byakurai oczy zalśniły z radości i dziwnej żądzy, na widok tego, co jest w stanie uczynić jednym ruchem. Chciała zabić demona, tworząc jednocześnie coś, co było by w stanie pokazać jej, do czego jeszcze jest zdolna.
Krzyknęła i posłała w demona Piorun Kulisty, a sama bezwiednie stała się epicentrum czegoś na kształt Novy. Na jej twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia, pomieszany ze strachem, bo nie bardzo wiedziała, co robi.

Deithe

Kilka błyskawic uderzyło prawie bezdźwięcznie i bez celu po komnacie. Na szczęście nikomu nic się nie stało, choć ukryta komnata zyskała kilka mniejszych dziur.
Przed Leanną-Byakurai zmaterializowała się kula złożona z błyskawic, która pomknęła z wyciem wyładowań elektrycznych w stronę klęczącego stwora.

Zawył wiatr. Refleksy rozszarpały cienie skryte na ścianach. Żółte ślepia rozszerzyły się ze strachu. Mgnięcie oka. Gdyby ktoś mrugnął, mógłby nie zauważyć pojawienia się cienia i rozmazanego ruchu ręką. Czas ruszył z miejsca. Całą komnatą wstrząsnął wybuch. W powietrze wzbił się pył skalny. Prawie połowa prawej ściany uległa całkowitej anihilacji. Piasek zaczął się przesypywać na podłogę.

Między Heil'em, a Leanną-Byakurai stał drugi demon, prawie identyczny z klęczącym. Z jego prawej dłoni spływały wyładowania elektryczne. Za to cała jego sylwetka wyrażała spokój i opanowanie. Żółte oczy patrzyły obojętnie.
- Wybaczcie to najście. Wiem, że wśród mojego ludu przegrana równa się śmierci, a wtrącenie się w czyjąś walkę jest najgorszym przestępstwem, a jednak... - Demon westchnął. - Ta żałosna istota jest moją jedyną rodziną, więc nie mogę ci pozwolić, byś go zabiła, bękarcie Białej Pani. - W głosie Lina nie było złośliwości, raczej znużenie.
- Chodźmy już młodszy braciszku, nie przynoś mi więcej wstydu... - Powiedziawszy to Lin rozmył się w pasma czarnej mgły i zniknął, a jego brat rzucił im nienawistne spojrzenie i także się rozwiał. Powiał wiatr.

Kreeth

Kreeth rozejrzał się.
- Robi wrażenie. - powiedział, odnosząc się do pokazu mocy zaprezentowanego przez Leannę. - To co teraz robimy, o bogini?

Leanna

- Nie denerwuj mnie takimi określeniami, proszę. - zniżyła głos do szeptu - On mnie nazwał... Nie daruję mu tego! Demony i te ich zasady. - rzuciła w pustkę. - Musimy się stąd wydostać.
Ruszyła w kierunku liny zwieszającej się z górnego balkonu.

Kreeth

Kreeth ruszył za Leanną w stronę liny.
- Panie przodem. - powiedział z uprzejmością w głosie. - Potrzebujesz pomocy?

Deithe

Ze zdziwieniem zauważyli, że na miejscu liny pojawiła się drabina... z ludzkich kości. Całkowicie wyschniętych, najprawdopodobniej ze szczątków nieumarłych. Przypomniało im się, że ktoś mówił, iż nieumarli rozpadają się od czasu zniknięcia Aury Życia.
Nie było na co czekać. Najwyraźniej któreś z wyładować Leanny spadło na jakąś książkę. Bardzo starą, wysuszoną wiekami, książkę, która miała tu tysiące kumpli. Całą trójka wspięła się szybko po drabinie, która okazała się swoją drogą nadzwyczaj stabilna. Za ich plecami pomarańczowa łuna zaczęła już konsumować kolejne regały. Wydostali się na zewnątrz akurat w momencie w którym płomienie zaczęły pożerać kości tworzące drabinę.

Na zewnątrz nie było Kamaka, choć miał stać na straży, ale grupka nie miała czasu przejmować się starym szkieletem. Nad głowami przeleciał im szwadron Skrzydlatych Skarji, skrzecząc donośnie. Niebo przybrało ciemnofioletową, lśniącą jakimś nieziemskim blaskiem poświatę. Ogromne oko wpatrywało się chciwie w miasto, a kolejne kompanie demonów przedostawały się przez jego źrenicę.

Daleko po prawej, w jakiejś uliczce zobaczyli jak skrzydlata postać pochyla się nad kimś, kto najwyraźniej był Żołnierzem. Odrywała i pożerała łapczywie kawały mięsa. Wokół leżało kilkoro jej pobratymców. To najwyraźniej nie było najbezpieczniejsze miejsce. Dookoła była tylko pustynia, a stada demonów pilnie wypatrywały ofiar. Jedyną szansą wydawał się Pałac Ali Khem.

Grupka ruszyła w jego kierunku. Minęło ich kilka lecących Skarji, ale zdołali ich uniknąć. Szli pośpiesznie w kierunku monolitycznego Pałacu i wydawało się nawet, że tam dotrą bez przygód. Wtedy wybuchł świat.

Znikąd pojawił się gwałtowny, biały wybuch. Świat wypełnił grzmot rozsadzający bębenki w uszach. Świat zawirował i rozpadł się, a potem złączył na nowo.

Pierwsza ocknęła się Kasandra. No cóż, ocknęła to złe słowo. Przywróciło ją do realnego świata wrogie kopnięcie w ramię. Wojowniczka przeturlała się i wstała chwiejnie na nogi dobywając błyskawicznie toporów. Zlustrowała szybko otoczenie i oceniła sytuacje. Część miasta... jakiś kilometr kwadratowy został zmieciony z powierzchni ziemi przez nieznany wybuch. W sumie to cud, że ich grupce nic się nie stało. Ale oni nie wierzyli w cuda. Kasandra zdała sobie sprawę, że zostali rozdzieleni i każdego z nich dzieli od pozostałych ok. pięćdziesiąt metrów. Nie bez powodu. Przy każdym z nich pojawiła się sylwetka.

Ta, która pojawiła się przy wojowniczce była masywna, ubrana w idiotycznie białą szatę naznaczoną krwawymi smugami. Kapitan spojrzał na nią z pogardą i splunął.
- Może nie dorwę tego zdradzieckiego bękarta pustyni, ale przynajmniej załatwię jego nędznych towarzyszy! - Warknął i uśmiechnął się paskudnie i zacisnął pięści jak bochny chleba. - No choć, pokaż co potrafisz tymi tasakami do mięsa! - Zakpił w kierunku wojowniczki.

Kreeth zamrugał oczami. Podniósł się na czworaki, a potem na nogi. Otrzepał utytłane pyłem i piaskiem ubranie. Zmrużył oczy. Szła w jego kierunku blond dziewczyna, ubrana po pustynnemu i... nie. Obraz zamigotał i oczy zapiekły druida. Stał przed nim człowiek w nijakim, szarym ubraniu, z idealnie gładką maską, perłowego koloru, oprócz otworów na oczy. No i rysy na górze maski.
- Och? Czyżbym nie potrafił oszukać tych oczu? - Zastanowił się Doppleganger. - Nie, nie sądzę. - Odpowiedział sam sobie i powietrze wokół niego zafalowało, zmieniając go w Kreeth'a.
- Pozdrawiam cię, Kreeth'cie, druidzie. Przebyłem długą drogę by cię spotkać ponownie. Chciałem spotkać cię wcześniej, ale ceremonia pogrzebowa mojego syna przedłużyła się, wybacz. - Skłonił się, przyciskając prawą pięść do piersi. - Możemy? - Spytał, kładąc dłoń na rękojeści i pocierając kciukiem rubin. Mimo przemiany na jego czole wciąż widać było czarną kreskę pęknięcia.

Leanna zamrugała i uniosła wzrok. Przed nią ktoś kucał. Czarodziejka z trudem usiadła. Wzrok zogniskował się na Hieroglifice.
- Obudziłaś się już? - Spytał demon w ciele dziewczynki.
Sh'a uniosła głowę i pociągnęła kilka razy nosem jakby wyczuwała w powietrzu ulubione ciasto.
- Nie wiem czemu, ale ślicznie pachniesz. - Ucieszył się demon. - O całe milenia lepiej niż wcześniej. Ciekawe... ale w sumie nie obchodzi mnie to. Jesteś teraz silniejsza i będziesz ze mną walczyć. Nie chciałam cię zabijać nieprzytomnej. - W oczach demonicy coś błyszczało. Oblizała usta nienaturalnie długim jęzorem. Najwidoczniej ciało dziewczynki ulegało naporowi przytłaczającej jaźni Sh'a. - Wstawaj i przeżyj dłużej jak dwie minuty... proszę?

Kreeth

Kreeth zamrugał kilka razy i rozejrzał się. "Jeszcze tylko tego brakowało", pomyślał.
- Nie wydaje mi się, żebyś chciał ze mną porozmawiać. - westchnał i ukłonił się przed przeciwnikiem. - Oby wygrał lepszy. - dodał na koniec i położył rękę na rękojeści swego miecza.
Druid nie robił nic, czekając na ruch przeciwnika. Skupił się i postarał wyczuć następny ruch przeciwnika (Telepatia). Gdy nastąpi, Kreeth będzie unikać ciosów, a w razie zaklęcia bronić się Kontrzaklęciem.

Kasandra Wredna

- No to stawaj i przyjrzyj im się z bliska. - powiedziała wojowniczka patrząc na Kapitana z wściekłością. Nikt kto nazywał dzieło jej tatusia tasakiem, nie może mieć możliwości o tym opowiedzieć.

Po kilku sekundach doskoczyła do wroga starając się ciąć go przez klatkę piersiową Ciszą. Spokój trzymała gotowy do blokady ewentualnego ataku.

Leanna

Leanna-Byakurai wstała, cała odrętwiała. Rozejrzała się ukradkowo po otoczeniu, bezwiednie szukając Kasandry, za którą mogła by się schować.
- Może wypadało by najpierw, byś się przedstawiła.
Odbiegła kawałek, by mieć więcej miejsca do manewru. Już z przyzwyczajenia rzuciła na siebie Tarczę Piorunów, tym razem Potężną.
- Gdy byłam dzieckiem, dostałam małego demona jako zabawkę... Zobaczymy, czy nadal potrafię się bawić...
Przez jej myśl przemknęło zaklęcie, o którym kiedyś słyszała, a które dla niej było głównie legendą, jak Ragnarok. Postanowiła stworzyć Ptaka Gromu. Olbrzymiego ptaka, którego pióra wytwarzają potężne wyładowania elektryczne, a śpiew zaburza funkcje układu nerwowego. Wykonała intuicyjny gest, modląc się, by podziałało i by w tym jednym wypadku ptak nie zechciał śpiewać.