Etap 1 Sesji : Ruiny - Uliczki

Kaleb

Westchnął, rozejrzał się, uśmiechnął się.

Drago

Jeśli rana nie jest głęboka to mogę się pobawić... Zenon kładzie ręce na ranie, po chwili nie ma nawet śladu... co więcej energia rozchodzi się po całym ciele i regeneruje wszystkie punkty zdrowia Ara!

Światła pochodni. Krzyki. To strażnicy! Nalot na nielegalne, nocne wyścigi ślimaków!
- Wiedziałem że to wtyczki krzyknął ktoś z motłochu, po czym grupa zaczęła się rozdzielać i uciekać!

Kaleb

Robił to co Zenon - uważa że najbezpieczniej trzymać się właśnie niego.

Drago

Zenon spokojnie ruszył w kierunku zbliżających się strażników. Przystanął, dziwnie popatrzył na braci, lecz szedł dalej...

Ar-Pharazon Złoty

Ar nie wiedząc co robić, stał i patrzył na całą sytuację z daleka. W pogotowiu miał topór, tak na wszelki wypadek.

Kaleb

Szedł spokojnie za Zenon'em, oglądając się na Ar'a.

Deithe

Brzytwy i Karl odciągnęli pozostałe Ogary.
Klonus rzuca sztyletem i ten wbija się w bark bestii. Jednak ten jakby tego nie zauważył, bo otrząsa się jak mokry pies i sztylet wypada z rany, z której zaczyna się sączyć czarna ciecz. Patrzy na Klonusa i łotrzyk ma wrażenie, że Czarny się uśmiecha. A wywołuje je coś czego nie widział u innych przedstawicieli tej rasy - piekielna inteligencja błyszcząca w żółtych oczach.
Klonus atakuje Krabem, jednak Ogar niespodziewanie robi przewrót w bok i unika ciosu. Cofa się nie co i patrzy na łotrzyka szczerząc wielkie kły.

Klonus

Klonus stanął na chwilę.
- Inteligentny przeciwnik - jak miło.
Ukłonił się lekko z uznaniem. Czeka na ruch przeciwnika.

Deithe

Zdawało się, że uśmiech Ogara stał się szerszy, ale to mogło być złudzenie. Spiął się do skoku i odchylił ciało do tyłu. Wystrzelił jak sprężyna w górę, pozostawiając na bruku wgłębienia po pazurach. Klonusowi udało się nieco odsunąć, ale i tak wielka bestia uderzyła boleśnie w łotrzyka.
Klonus traci 1 HP!
Ogar szybko zerwał się na nogi i przygniótł Klonusa do kamieni swoją łapą, a ta musiała ważyć co najmniej czterdzieści kilogramów. Jednak z jakiegoś powodu Ogar nie atakował ani zębami ani pazurami. Patrzył się za to żółtymi ślepiami na sztylety łotrzyka.

Klonus

Klonus uśmiechnął się.
- Czemu mnie nie zabijesz?
Przykłada sobie do gardła skrzyżowane sztylety. Jeśli ogar będzie próbował zaatakować głowę, albo szyję, sam sie natnie.
- I co teraz?

Deithe

Ogar pochylił się do przodu, tak, że jego pysk znalazł się tuż przy twarzy Klonusa. Łotrzyk mógł dobrze poczuć smród gnijących resztek mięsa i obejrzeć z bliska wielkie szczęki, które, zdawałoby się mogły by objąć głowę Klonusa i ją zmiażdżyć. Żółte ślepia spojrzały w czarne oczy łotrzyka, a w ich spojrzeniu Klonus zobaczył jakiś nieokreślony błysk, którego nie potrafił zidentyfikować. Ogar puścił złodzieja. A potem zrobił coś dziwnego. Zawył i pozostałe Ogary walczące z Pogorzelcami uciekły szybko, kryjąc się w Uliczkach. Sam natomiast przewrócił się na grzbiet, niczym pies i odsłonił gardło. Do Klonusa podbiegły Brzytwy i Karl, wszyscy z niewielkimi ranami i bronią pokrytą krwią.
- Co się stało? - Spytał Brzytwa.

Klonus

- Intrygujące stworzenie - powiedział Klonus - aż żal go zabijać.
Podszedł do ogara, przymierzył i szybkim ruchem zadał cios tak, by zwierze nie musiało cierpieć.

Drago

Strażnicy złapali większość uciekinierów. Został tylko Ar Kaleb i Zenon.
- A oni? - spytał jeden ze strażników.
Zenon popatrzył na braci.
- Oni... jacy? Aaa oni, nie, oni są ze mną. Pomogli mi wtopić się w tłum.
Naczelny strażników spojrzał na dwójkę bohaterów jak gdyby oczekując potwierdzenia.

Kaleb

- Eeee... No właśnie! Prawda Ar? - spytał z nadzieją, że brat odpowie to samo.

Ar-Pharazon Złoty

Ar starał się za bardzo nie pokazywać twarzy... "Tak, tak właśnie tak...."

Kaleb

Westchnął z ulgą w duchu - nie wypadało zewnętrznie wzdychać Very Happy

Drago

- Dobra, wedle umowy... 300 sztuk złota - strażnik przekazał wypchaną sakwę Zenonowi.

Kaleb

Patrzył z ciakawością na "transakcję".

Drago

Zenon już odchodził, gdy strażnik powiedział głośno:
- Nie podzielisz się ze wspólnikami? - spytał oczekując reakcji braci...

Kaleb

Czekał, na to co odpowie Zenon, z lekkim uśmieszkiem.