Etap 1 Sesji : Ruiny - Podziemne labirynty

Galdir

Mam rękawiczki xP dość grube...

Galdir chowa kluczyk i kartkę po czym dla pewności wyciąga miecz i puginał i podąża za kotem, uważając jednocześnie na ew. zagrożenia.

Drago

A czy powiedziałem że rani xP?

Droga jest długa, pełna zakrętów i odnóg... Galdir nie ma pojęcia czy kiedykolwiek odnajdzie drogę powrotną w tym labiryncie. Kotek zdołał miałknąć kilkakrotnie ze zmęczenia, ale niestrudzenie idzie. Napotykasz chmarę świetlików, która kręcąc się pod sufitem oświetla drogę. Na chwilę tracisz kotka z oczu. Twoja noga napotyka pustkę. Z głębokiej przepaści zionie chłodem. Jej koniec jest odległy o jakieś dziesięć metrów, acz kotek już jest po drugiej stronie...

Galdir

Wyczarowuję dysk cienia, który przenosi mnie na drugą stronę przepaści.

Drago

Galdir trafia do groty wyłożonej granitowymi płytami. Chmary świetlików oświetlają całą jaskinię. Ogromne stalaktyty i stalagmity tworzą niewyobrażalną atmosferę którą dopełnia dzwięk kapiących kropel wody... kap ... kap... kap...
Na środku groty siedzi na fotelu, z podpartymi o stołeczek nogami postać otulona ciemnym szalem. Kotek cicho mruczy na jej kolanach.
- Kogoś ty mi przyprowadził Błyskusiu? Ach... mag. W dodatku podziemny... miło poznać cię poznać magu - wyszeptała postać - Jak cię zwą?

Galdir

-Na imię mi Galdir. Mógłbym poznać twe imię ? - Klękam na jedno kolano schylając głowę. - Widzę, ze musisz się znać na kunszcie magicznym...

(To kobieta czy facet ? )

Drago

- Miło mi cię poznać Galdirze - szepnęła postać - Me imię? Nadawano mi imiona w różnych językach. Z przykrością muszę powiedzieć że nie odpowiem ci na to pytanie. A co do kunsztu... no cóż. Lata spędzone przy księgach i w podróży robią swoje. Ja jednak nie o tym - postać wyciągnęła się nieco - wiem że jesteś człowiekiem dobrym. Pomogłeś Błyskusiowi, nakarmiłeś. Ja należę do starego rodu podziemnych - postać zakaszlała - i choruje. Na chorobę nieuleczalną. Czy przyjmiesz odemnie dar, a rówież i brzemię, by bogowie zabrali mnie do swych świątyń pod ziemią?

Galdir

O czym konkretnie mówisz? I jaka choroba trawi twe ciało ? Nie jestem magiem lecz nekromantą... Może moja magia mogłaby Ci pomóc, jeżeli nie brzydzi Cię ten rodzaj magicznego kunsztu. Widzę jednak, że jesteś religijnym podziemnym i odrzucisz ten rodzaj pomocy. Szczególnie, że nie jestem zaawansowany w nekromancji. Chcę Ci pomóc jednak nie mogę się zgodzić nim nie poznam natury owej pomocy.

Drago

- Chodzi o - postać zaczęła chrypać - pewien artefakt który ma być dostarczony do maga w Caen. Wystarczy że mu go zaniesiesz. No i Błyskuś. Obawiam się że nie będę w stanie go trzymać. Moja choroba jest nieuleczalna. To starość. Trzymam się przy życiu jedynie dzięki magii. Od lat. Wielu lat... lecz muszę wreszcie z tym skończyć. Życie doskwiera coraz bardziej. Jeśli się nie zgodzisz poczekam na kogoś innego. Lecz nie wiem czy zdołam...

Galdir

- Dobrze... Mogę to zrobić. Błyskusia też chętnie przygarnę... Chciałbym jednak o coś poprosić. Nie chodzi tu o złoto, tylko o pewne posiadane przez Ciebie sztuki. Czy możliwe by było przedłużenie nieco Twego żywota, by wziąć mnie na terminy (terminator Very Happy

)? Domyślam się, że lata spędzone przy księgach i w podróży przyniosły Ci trochę ciekawych umiejętności. I czy mógłbym się dowiedzieć jak się do Ciebie zwracać ?

Drago

- Zwracać? Możesz nazywać mnie Malunene. Potrafię wiele, lecz to ty musisz mi powiedzieć czego chcesz się nauczyć drogi Galdirze. Potężne moce we mnie drzemiące, acz odszukać je mogę jedynie z twoją pomocą.

Galdir

- Dobrze więc... Zależy mi na mocy. Potędze, choć pewnie nigdy jej nie posiądę... Mając władzę nad śmiercią mogę chcieć jedynie władzy nad życiem. A życie jest ogniem, powietrzem, ziemią i wodą. Pragnę też mocy dawania życia. Tchnienia energii dającego świadomość rzeczom. Powiedz mi jak obudzić mam Twą potęgę Malunene ! (O!)

Drago

- Ładnie mówisz. Ale ciało i umysł twój jest jeszcze słaby. Niedoświadczony. Młody. Ale masz wielki potencjał, który możesz wykorzystać. Mogę przekazać ci podstawową władzę nad pewną magią... Złóż pierw jednak ofiarę na ołtarzu mądrości. Ofiarę czegoś, co jest dla ciebie ważne.
Galdir zauważa mały ołtarz, a przed nim drobny płomyczek...

Galdir

- Ofiarę krwi... Nigdy nie zapomnę o swoim pochodzeniu, jest ono częścią mnie, moje magiczne dziedzictwo. Moja krew.

Bez słowa podchodzi do ołtarza. Wyjmuje puginał. Tnie przegub tak, by krew spadła na ołtarz.

Drago

Galdir traci 1HP, ale czuje moc która w nim szaleje... po chwili ustatkowuje się i opada magia oplatająca ołtarz.

Galdir otrzymuje "Biegłość w magii powietrza!"

Gdy odwrócił się Malunene już nie było. Pozostał proch, artefakt zwany "Kosturem Maga" oraz szal. Błyskuś miałknął pokazując drogę do wyjścia.

Galdir

Łooosz... a miałem o Freda spytać Very Happy

Eej... a tam nie było żadnego flecika do tego kota ? :> Bo go jakoś przyzwała. Very Happy

Łapię Błyskusia i umieszczam go w moim plecaku/torbie, gdzie owijam go szalem zabranym z prochu Very Happy

. Żeby mu ciepło było i aby zapach szala przypominał mu właścicielkę... Biorę do ręki Kostur Maga i zbieram proch do małego pojemniczka, który gdzieś znalazłem Very Happy

O!. Następnie przeszukuję grotę.

Deithe

Deithe syczy z bólu i odskakuje w tył. Próbuje przywołać Dysk Ciemności, którym zaatakuje kolana stwora. Jeśli mu się nie uda, atakuje Kolcem Cienia.

Drago

Został przywołany gwizdem. I dlaczego "przyzwała"?

Fred cicho zaprotestował.
- Ten kotek zna drogę do wyjścia. Jak ci ją pokaże? Wąsami?
Szal przy pierwszym zetknięciu z ręką maga rozsypał się w proch.
"Kostur Maga" ląduje w ekwipunku Galdira!
Gdy Galdir chciał zebrać proch złowieszczy szept z ołtarza zatrzymał go.
- Jak śmiesz beszcześcić szczątki Malunene niegodny?
W grocie znajduje małe źródełko. Woda w nim jest brudna i oleista...

Dysk ciemności przecina więzadło kolanowe stwora. Ten jednak zamachnął się i upadając trafił pazurem w sojuszniczego maga. Ten upada i mldleje!

Galdir

Jednak łapię Błyskusia, żeby nie uciekł, po czym pytam Freda:

- Freed... Co ty właściwie potrafisz ? no i co o tym źródełku myślisz.

Drago

- Co ja potrafię? Jestem przypadkiem. Skutkiem przypadku. Zwykłymi kalesonami wyposażonymi w inteligencję. To wszystko.
A źródełko? Źródełko, jak źródełko. Piędziesiąt procent szans że cię zabije. To zależy co szczęście na to powie. I nie duś tak tego kota, bo mu flaki uszami wyjdą...

Galdir

Usadawiam wygodnie kota w plecaku drapiąc go lekko za uszami
- Siedź tu. - Mówię cicho. po czym dotykam wody w źródełku.