Etap 1 Sesji : Ruiny - Odradzający się Zagajnik

Deithe

Charknął i splunął na ziemię krwią. Otarł z niej usta. Wydawało się, że karmazynowe żyłki w białkach jego oczu pulsują krwią. Uśmiechnął się łagodnie i skłonił dworsko.
- Moja pani... - Wywinął niewidzialnym kapeluszem, zaciągnął głębiej kaptur. - Drogi Konusie... - Zwrócił sie do Leanny. - Wybaczcie... - Powiedział i oddalił się szybkim krokiem.

Leanna

- Ej, a ty dokąd? - pobiegła za nim. - Nie zostawiaj mnie tu samej. W końcu jesteś jednym z... nas.

Drago

- I zostawili mnie, biedną...
Jakiś zabłąkany goblin, uzbrojony w łuk znalazł sobie tarczę. Czarny grot przebił krtań staruszki przybijając ją do drzewa. Wysoka brzoza przy której siedziała nachyliła się i zapłakała...

Klonus

Klonus doszedł ze szlachcicem na sam skraj dawnego zagajknika. Nie chciał sie weń zapuszczać za daleko. Znalazł jakiś ścięty pień i wskazał go młodzińcowi.
- Usiądź. Zjedz coś - rzucił mu jabłko - A teraz jeszcze raz opowiedz, kim był łucznik. Najemnikiem? Członkiem gangu?

Drago

Szlachcic zadowolony że jeszcze żyje przestał się jąkać, acz ręce jego wciąż niemiłosiernie się trząsły. Zdołał jednak zagryźć jabłko, choć zachaczył złotym zębem o palec...
- Łucznik... łucznik był wynajęty. To jeden z szabrowników którzy szwędają się po uliczkach.

Klonus

- Rozumiem, że ty go wynająłęś... na jej życzenie. Czy tak?

Drago

- Miałem nóż na gardle... zupełnie jak przed chwilą.

Klonus

- W takim razie porozmawiajmy o niej. Jak się z tobą skontaktowała? No chyba nie osobiście. I mówiłeś coś o hakach. Jak dobrze była poinformowana?

Drago

- Posłała kilku obwiesi z listem. Podpisywała się jako "F". Jeśli chodzi o haki to nie powiem. Dbam o swoje imię.

Klonus

Klonus był wyraźnie zdegustowany ostatnimi słaowami.
- Chłopcze, ja ci próbuję życie uratować. Powiedz po prostu, czy wiedziała wiele, wszystko, czy tylko miała mgliste pojęcie. Aaa... jeszcze jedno - list przyniosły te patałachy z Płonących Węży?

Drago

- Wiedziała o mnie wszystko. Gdzie śpię, z kim, z czym jem śniadanie i gdzie kupiłem swoje ostatnie trzewiki... List przyniosło trzech obwiesi, obtatuowanych straszliwie. Węży nie widziałem, nie przyglądałem się...

Klonus

- A to ciekawe. Ostatnie pytanie: Czy podała powód swojej zachcianki?

Drago

- A jakże myślisz Panie... To tak jakbyś mnie tłumaczył w tej chwili o swych zabawach w piasku gdyś jeszcze smarkiem był...

Klonus

- Tylko się upewniam. Teraz trzeba ci znaleźć jakieś bezpieczne schronienie. Tu długo nie pożyjesz. W większości miasta jest podobna sytuacja. Masz wybór między wieżą magów i tym dziwnym portalem. Co wybierasz?

Drago

Szlachcic wytrzeszczył oczy ze zdumienia.
- Portal? Wiesz Panie jakie opowieści o nim krążą? - powiedział, acz uspokojony że Klonus nie chce go zabić.

Klonus otrzymuje 30PD za pomyślne przesłuchanie...

Klonus

- Dobra, postaram sie ciebie przemycić do Wieży.
Klonus rozejrzał się wokoło i ruszył prowadząc niepostrzeżenie szlachcica do Wieży.

Atarin

Atarin przechadza się po niegdyś wspaniałym lesie nie wie co go tu przywiodło, szedł przed siebie, na widok tych osmalonych kikutów ogarnia go smutek, kiedyś by to była wsciekłość. Dziś już nie, dawne wspomnienia straciły na swej sile, idzie pośród tych szczątków tak bardzo przypominających to co został z jego domu. Idzie i nasłuchuje, kto wie może jest tu jeszcze jakaś siła, może duch lasu całkiem nie umarł idzie i rozgląda się uważnie.[/url]

Drago

Ararin napotyka krzyż. Duży, wystrugany w drzewie, okuty srebrem. Dziwne że żaden niszczyciel, ani ogień nie zdołał go spalić. U jego stóp znajduje się otwór.

Atarin

Atarin uważnie przygląda się otworowi w krzyżu próbując dostrzec jakąś pułapkę. Niczego nie dostrzega, ale wie że ton nie musi o niczym świadczyć, sięga po patyk i delikatnie wsuwa do otworu czekając tylko aby rzucić się do ucieczki w razie uruchomnienia jakiejś zapadni.

Drago

Coś chwyta patyk i wciąga. Po chwili wypluwa. Wióry.

Na Krzyżu Atarin dostrzega wygrawerowany napis w trudnym, acz znanym mu języku ludzi podziemi:

"Ktokolwiek kroplę wody posiada we dłoni,
tego gad tłusty zdołać nie dogoni..."