Etap 0 Sesji: Miasto - Karczma

Fist

Fist siedział ręką głaskał wilka, który odwrócił głowe na dzwiek gwizdania. Fist usmiechnął się.
- No idz idz. - wyszeptał. I poklepał go po grzbiecie.

Alice

Wilk popatrzył na slepca porozumiewawczo, po czym pobiegł do swej pani. Alice skomentowała to rzuceniem mu trochę jej własnego prowiantu.
- W odróżnieniu ode mnie? Zostaw moją rodzinę w spokoju. - mówiła głośno, wolno - Nie masz o niej pojęcia.

Leanna

- Masz rację, nie mam. - zgodziła się z nią, gdyż wiedziała, że Alice tylko czeka na zaprzeczenie.

Podeszła do stołu i wyciągnęła spod spodu Kocura.

NPC

Wywód Alice został przerwany, pojawieniem się głosu w jej głowie.
- Ale nuuuuuudyyyyy... a podobno to takie rozrywkowe miejsceeee... - Rozległ się leniwy głos - Czyż uratuje ktoś biedaka przed skonaniem z nudów? - dramatyzował głos - Doprawdy człowiek czeka prawie sto lat na jakąś rozrywkę i musi sie nudzić... eeeech... czasami się zastanawiam po co opuszczałem Otchłań... - Tu następuje zniesmaczone mlaśnięcie. Głos zdaje się dochodzić z piętra karczmy, z jednego z pokoi dla gości, jednak Alice nie jest pewna.

Alice

- Rozrywkowe? Żebyś się nie skichał - Dopiero po chwili Alice zorientowała się, że ten głos odezwał się w jej głowie. Potrząsnęła więc nią. "Ach, to już nie ta głowa do picia.."

NPC

- Skichał? - Odezwał sie głos ponownie. - Z natury nie kicham... choć mogłoby być zabawnie... - Tu nastąpiła chwila milczącego zastanowienia. - Umiesz... no jak to się mówi po waszemu... robić sztuczki?

Alice

- Sztuczki? Pewnie.. Zwykle są zadowoleni - Alice podumała chwilę nad swoimi byłymi chłopakami.

NPC

- Ciekawe, ciekawe... hmm... - Chwila milczenia - Ale chodziło mi raczej o... no... śpiew... taniec... takie rzeczy, umiesz śpiewać może? - Spytał głos bez nadzieji, przekonany o nieuchronnym skazaniu na nuuuudeee...

Alice

- Śpiewać? Eee.. Leanna, umiem śpiewać? No ba, bardką wszak jestem.
Po chwili zastanowienia się (w tym dłuższe drapanie się w główkę) spytała z wahaniem.
- Ki.. Kim jesteś?

NPC

- No cóż... przyjaciele mówiłą na mnie Rizzit... - chwila zastanowienia - Choć z drugiej strony nie mam przyjaciół. Więc możesz mówiąc do niej jak wszyscy, panie chaos. A skoro umiesz śpiewać to zapraszam na górę, drugie drzwi na lewo, możesz wziąć kogo chcesz, tylko błagam, zanim się zestarzeję... - krótki śmiech, kogoś kto śmieje się z czegoś co bawi tylko jego.

Alice

Od razu siekowała się ku górze. "Zaraz zaraz". Zatrzymała się wpół kroku.
- Hm.. załóżmy że się ciebie boję, panie chaos - ostatnie słowa wymówiła z lekką drwiną - Co pan zrobi, żebym uwierzyła w pana dobre intencje?

Leanna

Leanna stała wpatrujące się w Alice. Jej mina mówiła jedno: "Nienormalna?"
- Alice droga, czy aby ilość wypitego piwa nie rzuciła ci się na umysł? Bo mówisz do siebie... a to objawem zdrowia psychicznego nazwać nie można... - trzymała bezwiednie Kocura, już gdzieś na wysokości brzucha, bo ciężkie zwierze wysuwało się jej z rąk.

NPC

Alice nie widziała chaosa, ale mogłaby przysiąc, że ten się uśmiechnął. Zabrzmiało teatralne pstryknięcie palcami i w ręku Alice zmaterializował się kryształowy kieliszek. Kieliszek wypełniony był po brzegi winem, którego bogaty aromat kręcił w nosie, aż ślinka napływała do ust. - Madame, przekonana? - Tym razem w głosie chaosa pojawiłą się nutka drwiny.

Alice

- Ta. Całkiem jesteś wiarygodny. - Bardka nie miała zamiaru się ruszyć, zbliżyła usta do ścianki kieliszka. - No juz dobra, dobra - Wyczuła nacisk chaosa i ruszyła do schodów. Gdy odchodziła popatrzyła znacząco na Leannę.
Już po krótkiej chwili znalazła się przed drzwiami pokoju o którym mówił chaos.

Leanna

Westchnęła cicho i bez słowa poszła za Alice, trzymając się kilka kroków za nią, tak dla bezpieczeństwa. Zawsze bowiem istniała obawa, że Alice może się odwrócić i z nienacka przywalić podejrzanym kieliszkiem. Kocur szarpał się jak wściekły próbując uwolnić się z uscisku.

NPC

- Kchem, czy to obsługa? - Alice dobiegł chichot - Wchodźcie, wchodźcie, przecież was nie zjem... kiepsko smakujecie... no chyba, że przyprawione... - Prychnięcie, postrzymywanego śmiechu.
Kiedy Alice otworzyła drzwi na łóżku naprzeciwko ujrzała dziwne stworzenie. Miało niecałe pół metra długości, z czego prawie połowę stanowił ogon, zakończony na kształt grotu strzały. Stworzenie leżało na plecach, więc zwinęło pierzaste skrzydła. Chaos spojrzał na Alice oczami łudząco podobnymi do dwóch rubinów. W ustach najeżonych małymi ząbkami trzymał coś co przypominało złamaną trzcinę. Jej drugi koniec zanurzał się w sporym naczyniu, które Razzit trzymał z boku w pazurkowatych łapkach. Z naczynia dolatywał jakiś kuszący aromat ni to wina, ni to piwa, ale czegoś pośledniego.
Poza wielkim łóżkiem, kuferkiem i sporej szafy na ubrania, a także dwóch stolików i pięciu krzeseł w pokoju nie było wielu przedmiotów.

Alice

Dziewczyna parsknęła lekko lecz weszła do pokoju dość równym krokiem.
- Jakiś ty dowciapny.. - głuchy odgłos poinformował wszystkich obecnych że Alice raczyła opaść na jedno z krzeseł. - Zebraliśmy się tutaj, by.. ee.. no własnie. By co? - Spojrzała z jakby wyrzutem na chaosa łykając łapczywie wino. Wzrok zaczynał jej mętnieć. Zagwizdała na wilka.
Wilk na dole popatrzył na Fistana, warknął porozumiewawczo i pobiegł na górę. Juz po chwili obwąchiwał nogi Leanny, która stała w drzwiach.

Leanna

Leanna oparła się o framugę drzwi, przypatrując się dziwnemu stworzeniu. Kocur zeskoczył na ziemię i na ugietych łapach począł zbliżać się do chaosa, oblizując wąsy.
- Alice, co to jest? Powiedz mi proszę, że to nie to to cię tu zciągnęło. No proszę, powiedz, że nie. - skrzywiła się lekko pod szalem.

NPC

Oczy chaosa zalśniły gdy przelotnie spojrzał na Leannę, ale zaraz przeniósł wzrok na Alice. Uśmiechnął się uśmiechem pełnym małych ząbków.
- Ależ proszę, proszę! Uwielbiam muzykę! Graj zręczna bardko, graj, czekam, a może znajdzie się więcej wina, w końcu wino i śpiew idą w parze! - Zaśmiał się - No i może znajdzę się coś jeszcze... - Powiedział demon zachęcająco.

Alice

Alice popatrzyła niepewnie w stronę Leanny, lecz po chwili już grała na harmonijce. Melodia była powolna, jakby dopiero co bardka ją wymyślała. Dźwięki harmonijki obdijały się od ścian pomieszczenia, cały pokoj zdawał się być wypełniony muzyką.