Zagajnik

Zayl

Anna spojrzała na towarzysza i odwróciła wzrok ku niebu.
- Aż się wierzyć nie chce, że to improwizacja- powiedziała uśmiechając się do chmury w kształcie kota- Rozumiem, że to było specjalnie dla mnie? Jesteś naprawdę słodki. I miły. Nie chciałbyś grać na scenie? Moja koleżanka Sara zna dyrektora małego teatru, gdzie dają przedstawienia i koncerty. W sumie zna to lekko powiedziane. Sypia z nim. W każdym razie mogłabym Cię polecić. W końcu tak bezinteresownie dla mnie śpiewasz. No może nie tak całkiem bezinteresownie...- odwróciła wzrok i kątem oka spojrzała na Vela- Ale i tak można to nazwać sztuką dla sztuki, bo na wiele liczyć nie możesz, co chyba sam wiesz.
Dziewczyna uśmiechnęła się i odwróciła się już en face do barda. Była w bardzo dobrym humorze. I przy okazji chyba naprawdę polubiła śpiewającego napaleńca. Poza tym miała naprawdę białe, proste zęby, o co w tych ciężkich czasach coraz trudniej.