Etap 4 Sesji : Ghartana - Oaza Kybin Atei

Deithe

Oaza Kybin Atei jest położona jakieś pół kilometra od murów Ghartany, przy dawnej drodze prowadzącej do Skruszonych Wrót. Jest to dość duże jezioro w kształcie księżyca. Jednak, mimo iż na warunki pustynne oaza ta jest całkiem duża, to w dawnych czasach służyła tylko jako postój dla zmęczonych jeźdźców i wędrowców, których nie było stać na nocleg w mieście. Obecnie żyje tu plemię nomadów, odległych potomków sług, pracujących dawniej w stajniach Kybin Atei.

Jurgin

Jurgin znalazł się w oazie, nie był fanem magicznych podróży obojętnie czy za pomocą zwojów czy drzwi, zawsze czuł się jakby jego żołądek docierał na miejsce kilka sekund później. Gdy doszedł do siebie rozejrzał się po okolicy. Chciał sprawdzić czy nic im nie zagraża. Podszedł do palmy i zjadł kilka daktyli, których nikt nie zerwał na czas i leżały pod palmą już bardzo dojrzałe.

Deithe

Grupka bohaterów stanęła na rozgrzanym piasku, który tworzył niewielki pagórek, na poboczu jakiejś antycznej drogi, przypominającej nieco wyschnięte koryto rzeki. Przed sobą, w odległości jakiś trzydziestu metrów mieli oazę, składającą się z niewielkiego jeziora, w kształcie sierpu, kilkunastu wysepek drzew i niewielkiej wioski nomadów.

Po prawej, na wzgórzu, jakieś dwieście metrów dalej znajdowało się coś co w pierwszej chwili można by pomylić z kilkoma obłokami. Grupka białych, dziwnie wojskowych namiotów stała sobie na środku pustyni, zaludniona szarymi, rozmazanymi w pustynnym skwarze, postaciami.

Pomiędzy Oazą, a Dziwnym Obozem, podążając drogą przypominającą wyschnięte koryto rzeki, można było dojść do niewielkich gór... nie, zaraz. Podróżnicy uświadomili sobie, że góry są zbyt regularne jak na... no góry. Gdy zobaczyli wielką, drewnianą bramę, zrozumieli, ze to co wzięli za góry, było absurdalnie wielkimi murami, piaskowej barwy. Przed nimi, jakieś pół kilometra marszem rozciągała się Ghartana, nie do odróżnienia z daleka. Może to była tajemnica jej zniknięcia? Zresztą same mury sprawiały dziwne wrażenie... jakby dopiero niedawno wyłoniły się z zapomnianej gardzieli Pustyń Zachodu.

Drzwi zamknęły się za Hieroglifiką, która przeszła ostatnia i rozpłynęły w powietrzu.

Niebo było krystalicznie czyste, przesycone promieniami słońca. Tylko od czasu do czasu, można było dostrzec przelatującego sępa.

Jurgin

- Czyli jednak istnieje - Jurgin powiedział sam do siebie prawie dławiąc się daktylem. Jurgin dopiero po chwili dostrzegł namioty - a to co? Chyba mamy towarzystwo, ciekawe tylko kto to, czy przyjaciele, czy może po to zatrudnili nas pielgrzymi. Kasandro widziałaś kiedyś takie namioty? Możemy spróbować ich ominąc, ale wydaje mi się, że z obozu jest dobry widok i na oazę i na bramę. Chyba nie mamy wyboru i musimy sprawdzić, czyj to jest obóz. - Jurgin mówiąc ostatnie słowa rozpiął płaszcz, poprawił sejmitary i chwycił tarczę.

Kreeth

Kreeth stanął na gorącym piasku. Rozejrzał się. W jego umyśle wyryło się jedno słowo: żar.
- Trzeba coś poradzić na ten upał. - powiedział i skupił swą moc na tym, aby ochronić siebie, a także swoich towarzyszy, przed ciepłem. - To co robimy?

Deithe

To dziwne, ale zauważyli go dopiero, gdy był parę kroków od nich. Skurczony, zasuszony, bezzębny staruszek. Podpierał się na grubej, sękatej lasce, jednak najgorsze były jego oczy. To że ich nie miał i na ich miejscu ziały poszarpane, zaropiałe rany to jedno. Gdyby zostały wycięte, albo wyrwane, byłoby to szokujące, ale przecież wcale nie takie niezwykłe. Jednak one wyglądały na wyżarte, jakby stado robaków chciało się dostać do mózgu starca przez oczodoły zjadając wszystko po drodze. Z pewnością nie był to tym miłego staruszka.
- Krew...! Krew i pożoga...! Nastał koniec czasów, umarli powstają, słońce pali...! Wszystkich i wszystko czeka zagłada...! - Zakrakał dziad i zatoczył laską wyzywający półokrąg. - Śmierć...! Krew, śmierć i zniszczenie, powiadam...!
Wyglądało na to że zaraz trafi kogoś laską, albo śliną, ale znikąd pojawił się jakiś pustynny, ubrany od stup do głów w piaskową biel, jak nazywano najpopularniejszy kolor wśród nomadów - jednocześnie chronił przed słońcem i pozwalał wtopić się w pustynię. Objął dziada ramieniem i tamten jakby oklapł w sobie.
- No już dziadku, spokojnie, nie denerwuj się. - Szepnął do staruszka, po czym spojrzał na grupkę. Ocenił ich szybko i sprawnie, po chwili wahania skinął głową i powiedział. - Przepraszam za niego. Wyglądacie na zdrożonych, zapraszam do Kybin Atei, podzielmy się naszą wodą, podróżnicy. - Wskazał głową na skupisko chat i namiotów, dość ostrożnym ruchem.

Kasandra Wredna

- Może najpierw przejdziemy się do tego jeziorka. - Kasandra popatrzyła najpierw na oazę, potem na namioty, a na końcu na ruiny. - Nie mam pojęcia, kto to może być Jurginie. Jeśli te ruiny to naprawdę Ghartana, to mogą być badacze.

Patrzyła na dziadka właściwie obojętnie. Gdy pojawił się nomad powiedziała:
- Dziękuję. Chętnie skorzystamy - i ruszyła za nim.

Jurgin

Jurgin skinął głową mówiąc - Jestem Jurgin, dziękujemy za zaproszenie. Czy znalazłoby się u was odzienie dla naszego przyjaciela? Jego czarny strój można by delikatnie określić jako "nie na miejscu". - Jurgin idąc za nomadem zapytał - Kto zamieszkuje namioty w pobliżu bramy?

Deithe

- Jestem Al, myślę, że znajdziemy coś dla waszego przyjaciela. Oczywiście nie za darmo, nie mamy tu za dużo do rozdawania. - Spojrzał ponuro w stronę Dziwnego Obozu. - Niestety, nie wiem. Dziwni ludzie. Kupili od nas trochę zapasów, ale prawie nic przy tym nie mówili. Wydaje nam się, że przybyli żeby zobaczyć powstałe z piasków ruiny. Za to jedno wiem, po samym patrzeniu na nich. Są niebezpieczni. - Potrząsnął głową, wchodząc w krąg chat. Podróżnicy zobaczyli kilkoro ludzi kręcących się po okolicy. Troje dzieci ganiających za czymś. Jakaś młoda kobieta siedziała w progu jednej z chat i szyła coś.

Kasandra Wredna

Wojowniczka przez chwilę spogladała w stronę obozu.
"Czy niebezpieczni to się okaże. Pewnie na nich wpadniemy, jeśli udamy się do ruin" - pomyślała, a potem odezwała się do Ala:
- Ja mam na imię Kasandra. Powiedz mi... Czy te ruiny to naprawdę Ghartana? Zawsze myślałam, że to legenda. Jak dawno wyłoniło się z pisaków?

Deithe

Al spojrzał w stronę ruin i zadrżał.
- Myślę, że jakiś tydzień temu. Zaczęło się w nocy. Miasto po prostu wynurzyło się z piasku, choć nie całkiem jak widzicie. No dobrze, ja muszę wracać do obowiązków i zaopiekować się dziadkiem, rozumiecie. Jeśli chcecie się dowiedzieć czegoś więcej o mieście i tamtym obozie to porozmawiajcie z naszym przywódcą, Kilifem - Wskazał na niewielki, jedyny murowany domek w osadzie. - On z nimi rozmawiał, gdy kupowali u nas zapasy. Do zobaczenia. - Rzucił i odprowadził staruszka do jednej z chat.

Fist

Fist podszedł do starca.
- Kim jesteś i czemu mówisz to, co mówisz? - spytał całkowicie poważnie Fist. - Niebiezpiecznym jest głosić śmierć i zagładę nie mając podstaw.

Deithe

Staruszek odwrócił się do Fista, a Al spojrzał groźnie na nekromantę, w stylu "nie nakręcaj go!". Dziad powiedział:
- Może jestem stary i nie mam oczu, ale nos mam jeszcze sprawny. - Powiedział całkowicie poważnie. - Niedługo nadejdzie mój czas, ale nim to nastanie to powiem to: cuchnie tu śmiercią. - Jego twarz wykrzywił grymas i krzyknął piskliwie. - Krew i pożoga...! - Po czym pokuśtykał do chaty. Al skrzywił się i wykonał w stronę Fista znaczący gest, by ten się nie zbliżał, po czym sam wszedł do chaty.

Fist

Fist zrobił krok do przodu, groźną mine i już miał coś powiedzieć, gdy padł na ziemie. Po chwili wstał z szerokim uśmiechem na twarzy. Zbliżył się do pozostałych i objął ramieniem Hieroglifikę.
- To jak, idziemy? - powiedział głosem osoby, która nie może się doczekać przygody, pełna zapału.

Deithe

Hieroglifika wzdrygnęła się lekko, ale nic nie powiedziała, ani nie podniosła wzroku. Nie próbowała też strząsnąć z siebie ramienia Fista.

Kreeth

Kreeth otarł z potu swe czoło.
- Idziemy? - zapytał i ponowił swoją próbę ochrony przed ciepłem, przy użyciu swej magii.

Deithe

Próba Kreeth'a nie powiodła się, gdyż nie sprecyzował on jakiego zaklęcia chce użyć. Tym sposobem trochę jego many rozproszyło się w powietrzu, zupełnie przypadkowo.

Kasandra Wredna

- Najpierw może rozmówmy się z wodzem. - powiedziała wojowniczka - Może Ty, Jurginie? Prawdopodobnie będzie potrafił odczytać znaki na Twoim pierścieniu. A potem... Może sami zapytamy tamtych ludzi, kim są i co tu robią...

Jurgin

- Tak, masz rację, chodźmy do wodza - Jurgin ruszył w stronę murowanego domu poszukując Kalifa - Leanno - zawołał Jurgin po czym ściszył głos - czy jesteś w stanie usłyszeć myśli ludzi w tamtym obozie, czy dzieli nas zbyt duża odległość?

Deithe

Leanna nie zwróciła uwagi na Jurgina zajęta jakimiś własnymi myślami.

(Przypominam, że Leny nie ma do czwartku, chce się wam czekać na jej odpowiedź?)