Golem

Klonus

Wróciło mi trochę weny i powstalo to oto dzieło. Piszcie, co myślicie.

Noc była ciemna. Gęste chmury skutecznie zasłaniały gwiazdy i tylko księżyc co rusz niemrawo wychylał swój niepełny krąg i spoglądał na ziemię. Dla odmiany ziemia iskrzyła się od licznych ognisk. To królewskie wojska rozbiły obóz, by w ten sposób przenocować. Wśród wielu ognisk rozbrzmiewały krzyki i śmiechy – jak widać nastrój trwającej wojny nie udzielał się dziś żołnierzom. Jutro przyjdzie im stanąć do boju i być może zginąć – ale to będzie jurto. Dziś wszyscy siedzą przy ogniskach i wesoło rozprawiają o najróżniejszych sprawach.
- A ja – mówi właśnie jeden z wojaków – Gdy wrócę, to się żenić będę. Miałem już ślubować teraz, ale wojna przyszła. Jednak moja dziewczyna czeka i gdy tylko wrócę, będziem się żenić.
- Ja za to – podchwycił temat drugi – jak wrócę, to ojcu na roli pomagać będę. Zapisze mi na pewno ziemię w spadku, a wtedy to ja pan będę.
- Wieśniak nie pan – krzyknął trzeci, po czym nastała salwa śmiechu – Ja to konie sprzedawać będę. Bo w całym królestwie nie ma takich koni jak u nas.
I tak gawędzili wszyscy. Nawet nie zauważyli dwóch osób przemierzających obóz. Dziwnie wyglądała ta dwójka. Jedno stąpało lekko po trawie, jakby unosiło się nad ziemią. Lekki płaszcza okrywał postać nie tuszując przy tym drobnej postury istoty. Druga osoba zachowywała się zgoła odmiennie. Pewnie stawiała kroki pozostawiając na trawie ślady, które wskazywać mogły, że przenosi on ciężar ich obojga. Jego zbroja odbijała blask co rusz pojawiającego się księżyca. I tak szli przez obóz i tylko co chwila podchodził któryś z pomniejszych dowódców z meldunkiem: „Setka z Dearw gotowa na wszystko”, „Dwustu z Kretet pójdzie za tobą w piekło”, „Stu pięćdziesięciu z Baader...”. Mężczyzna w zbroi kiwał tylko głową na znak, że zrozumiał. Nawet się przy tym nie zatrzymywał. Towarzysząca mu kobieta chyba nawet nie zwracała uwagi na wypowiadane przez dowódców słowa. Chyba żadnego druida, do których się zaliczała, nie interesowały takie informacje. Gdy dwójka ta przeszła obok jednego z ognisk, kobieta usłyszała rozmowę o planach, które ludzie snują na przyszłość. Rozmarzyła się na chwilę, aż kolejny meldunek nie przywrócił jej do rzeczywistości. Poczekała, aż podwładny odejdzie, i powiedziała:
- Żołnierze snują plany na przyszłość.
Na twarzy jej towarzysza nie pojawił się żaden grymas.
- To dobrze – powiedział w końcu – Niech wierzą, że przeżyją. Wówczas może im się uda.
- A ty, generale, co będziesz robił po wojnie? – spytała łagodnie.
Spojrzał na nią. Jego twarz się nie zmieniła. Chyba nie potrafiła wyrażać emocji.
- Gdy skończy się wojna, rozgorzeje nowa i pójdę w niej wziąć udział.
Kobieta wyglądała na zdziwioną.
- A jeśli nie będzie wojny. Jeśli ta potyczka zakończy wszystkie wojny.
- To niemożliwe – jego głos był spokojny, jakby mówił o rzeczach banalnych, rosnącej trawie na łące, czy chmurach przemierzających niebo, a nie o krwawych jatkach w imię króla i kraju – Zawsze znajdzie się ktoś, kto uzna, ze może panować na tej ziemi zamiast króla.
- Ty też tak myślałeś? – dopiero po chwili zrozumiała, że za takie pytanie można zginąć bez sądu czy choćby słowa.
- Tak – powiedział po chwili. Zrozumiałą, że rozmowa jest bardziej prywatna, niż początkowo sądziła. Takie wyznanie było wyrazem niezwykłej odwagi i zaufania.
- I co? – ciągnęła dalej, póki był z nią szczery.
- I jestem tutaj, na czele wojsk króla – nie do końca zrozumiała jego odpowiedź. Nie było w niej żadnych emocji, ani dumy z wyboru, ani żalu za władzą, czy cienia wątpliwości o słuszność wyboru. W końcu nie wytrzymała:
- Kiedy człowiek zmienia się w golema? Taki bez serca, bez dycha...
Odwrócił się do niej. Był to nieliczny dowód na to, że w ogóle uważa na to, co jest mówione.
- Kiedy? – jego głos nadal był spokojny – Może podczas masakry w Dretwar. Albo podczas rzezi z Sweeetad. A może podczas zawieruchy Sgateer. Albo w czasie wyprawy do gór Trather. A może jednak w momencie ataku na Freewal.
Aż jej ciarki przeszły, gdy generał wymieniał najkrwawsze dni, o jakich kiedykolwiek słyszała. Czy on w nich uczestniczył? Możliwe.
- Czy zabiłaś kiedyś człowieka? – spytał nagle.
- Nie – w głosie druidzi pojawił się wyraźny wyrzut.
- A zmarł ci ktoś na rękach?
Dziewczyna stanęła. Wspomnienie było już dość odległe, ale nadal silne. Paraliżowało jej mięśnie i paliło wszystkie zmysły.
- Widzę, że tak – mężczyzna odwrócił się do niej – Widzę, że pamiętasz to uczucie. Pojawia się zawsze. Za pierwszym razem, za kolejnym. Z czasem się przyzwyczajasz do jego obecności. Aż pewnego dnia przychodzi kolejna śmierć, a ty nie czujesz nic. Wtedy stajesz się golemem. A golem ma tylko jeden cel – służyć swemu panu.
Generał odwrócił się i ruszył w dalszą część obchodu. Kobieta stała. Nie powiedziała nic, nie ruszała się.
Tylko księżyc, który co chwila wyłaniał się zza chmur spoglądał na nią ciekawie.

Galdir

Przyznam że to jest bardzo dobre... podoba mi sie podejscie do sprawy golema... nie jako kamiennej istoty ;] tylko jako skamienialego, nieczulego czlowieka

Fist

nom nom...Gladir prawde gada...madrze gada...tak...a ja podzielam jego zdanie...to dobry tekst...madry...pouczajacy.

Deithe

Od siebie dodam, że bardzo ciekawa analiza psychologiczna ludzkiej znieczulicy wojennej Smile

Przy okazji poprawiłem ci tam dwa drobne błędy :>

D.

Drago

Ładne opowiadanko Klonusie, naprawdę ładne Smile

PS-ki się posypią, lecz wartość tych liter jest większa od jakiejkolwiek zapłaty Smile

Klonus

Cieszę się, że się podoba. Deithe, czy pamiętasz jeszcze, jakie to były poprawki? Bym je wprowadził przy dalszych publikacjach.

Deithe

Eee, ale to jakieś takie orty od pośpiesznego pisania były Razz

Chyba raz napisałeś "trafie" zamiast trawie, a tam dalej brakowało jednego NA przed "chwilę" i było trochę niegramatycznie :>
Także takie tam bzdurki, nie ma się czym przejmować :>

D.