Punkt Medyczny

Merinid Aleanrahel

- Jeszcze raz dziękuję - powiedział poprawiając kaptur na głowie - to niedaleko.
Żadne z pobliskich miejsc nie wydawało mu się odpowiednie, więc ruszył w stronę Uliczek.

Viruviel

Viruviel wchodząc do Punktu pyta pierwszego lepszego medyka o Gherete'a.
Uzyskując odpowiedz udaje się do niego. Wita się i prosi o zadanie.

Kaleb

- Szukasz Gherete'a? Tam, na końcu, obok tych pustych łóżek. Widzisz? Tak, ten łysy w białej szacie - odpowiedział napotkany przez Viruviela młdoy chłopak, po chwili poleciał on dalej ze zwitkami jakichś papierów.
- Zadanie, tak? Coś z pewnością się znajdzie... Musisz mi tylko sprecyzować, co potrafisz - odpowiedział życzliwie Medyk, widać należał do tych, coraz rzadziej spotykanych, uprzejmych osób. Mimo że nie miał włosów, nie wyglądał na bardzo starego.

AVquiraniel Vareneil

Klonus z Roronoą biegli z całych sił, ale jakieś 30 m przed punktem stanęli jak wryci. Przed punktem medycznym stało dwóch ludzi w białych zbrojach. Wydawało się, że nie widzą uciekinierów, ale czujnie rozglądali się po okolicy. Prawdopodobnie wiedzieli już o najemniku i bardzie.

Za walkę i ucieczkę Roronoa i Klonus dostają po 95 PD.

Klonus

Korzystając z tego, że Roronoa ma przytępiony słuch, Klonus postanawia wykorzystać pieśń, by poradzić sobie z ludźmi w białych zbrojach. Przykłada flet do ust. Muzyka najpierw z cicha, później corazgłośniej napełnia uliczki wokół punktu. Spokojna pieśń niesie lekkie dźwięki, które wspólnie komponują się w senną kołysankę. Dźwięk płynnie przechodzi w kolejny, dając uczucie spokoju. Takty powtarzają się, choć z początku nie idzie tego zauważyć. Po pewnym czasie muzyka staje się nurząca. Nie można jednak przeciw niej protestować - jest moła dla ucha, wciska się w umysł, niczym warchlątko do tłumnie obleganego brzucha maciory <ale opis Very Happy

> i nie zamierza opuścić głowy mimo smętnej powtarzalnej melodii. Jakby wysysała energię pozostawiając w stanie otępienia, czy pozbawiając przytomności. Pieśń niesie sen na całe otoczenie punktu medycznego.

AVquiraniel Vareneil

Rycerze po dłuższej chwili pochylili głowy i wyglądali, jakby zasnęli. Roronoa nie wykazywał żadnych oznak znużenia i zdziwił się nie słysząc dźwięków z fletu Klonusa. Nagle usłyszeli dochodzący z dala głos herolda.

Klonus

Widząc, ze strażnicy zasnęli, Klonus nie przestaje grać, jednakże wskazuje energicznym ruchem głowy Roro, by szybko poszedł do punktu.

Roronoa Zoro

Roronoa powoli wchodzi do punktu medycznego i prosi pierwszego napotkanego przechodnia o wskazanie drogi do specjalisty chirurgicznego. Jak tylko Zoro odnajdzie fachowca wyciąga z kieszeni uszy i prosi o przyszycie ich do głowy i zabezpieczenie ran bandażem lub gazą. Kiedy zabieg się powiedzie najemnik naciąga swą chustę na głowę i stara się by nikt nie zauważył jego słabości. Następnie stara się przekonać Klonusa, aby razem z nim udał się w stronę portu.

AVquiraniel Vareneil

Klonus został przy wejściu, by nie uśpić lekarzy znajdujących się w głąb budynku. Roronoa szybko odnalazł salę chirurga - leżało tam mnóstwo kawałków ludzkich - od palców, przez całe kończyny, po serca, czy płuca. Powitał go starszy lekarz:
Witam, co panu...Och, nie musi pan mówić, sam widzę...
...
Po operacji (Ror słyszy, choć gorzej niż przed utratą uszu): - Już pan może wstać. Są to szwy prowizoryczne, a tkanka się już porządnie nie zrośnie, ale musi pan do tego przywyknąć. A teraz mniej przyjemna część. 70 sztuk złota za operację się należy. - powiedział lekarz. U Klonusa nic ciekawego się nie wydarzyło.

Roronoa Zoro

"Jestem świadom, że pozostaną wyraźne blizny, ale przynajmniej nie będę wyglądał jak odmieniec." - powiedział z uśmiechem Roronoa. Nałożył na głowę chustę i wyjął należne za zabieg pieniądze. "Za ile dni mogę zdjąć szwy?" - dodał po chwili wręczając lekarzowi odliczone złoto. "Dziękuje i bez urazy, do jak najdalszego zobaczenia."

Po chwili Zoro stał już przed punktem medycznym. Klonus zdawał się podtrzymywać usypiające pieśni na strażnikach. Jeśli to możliwe to Roronoa stara się ukraść ich bronie lub jakieś inne cenne rzeczy znajdujące się na widoku. Byleby tylko ich nie obudzić.

"Słuchaj Klonusie, nie wiem jak Ty, ale ja mam zamiar dorwać tego, kto za tym wszystkim stoi. Słyszałem o jednym gościu, który mógłby nam pomóc. Nie znam jego imienia, ale powiada się, że pochodzi z rodu barbarzyńców. Wiem tylko, że wcześniej widziałem go w karczmie i jeśli się pośpieszymy, to może jeszcze tam będzie. Idziesz ze mną czy masz do załatwienia jakieś inne sprawy?" - powiedział zdegustowany ostatnimi wydarzeniami korsarz.

Klonus

Klonus przerywa nagle pieśń. Mówi szybko:
- No to choćmy, nim się obudzą.
Nie czekając, aż goście w białych zbrojach się obudzą idzie spowrotem do karczmy.

AVquiraniel Vareneil

Klonus i Roronoa poruszali się ostrożnie, starając się, by nikt ich nie zauważył. Udali się do =>Karczmy<=.

Roronoa Zoro

Minął prawie miesiąc od ostatnich wydarzeń w Wieży Magów. Do wypełnionego do ostatniego łóżka Punktu Medycznego wchodzi doktor, udając się od razu na koniec sali. Na miejscu odsuwa biały parawan i spogląda na postać leżącą bez ruchu, głownie z powodu usztywnionego stelażami ciała i bandaży, które owijały ją zewsząd. "Czas na Twój codzienny zastrzyk." - powiedział sam do siebie wbijając igłę w szyję pacjenta. Po chwili jednak na twarzy doktora zagościło przerażenie, bowiem "półtrup" otworzył oczy. Jego spojrzenie przepełnione było nienawiścią, tak jakby myślami wciąż walczył w zupełnie innym miejscu. Doktor zamilkł, a Hedrik powoli orientował się co się wydarzyło, głownie dlatego, że przeszywany był trzeźwiejącym bólem głowy i ramienia.

Stan ciała Hedrika:
- ropiejąca rano-blizna na lewym policzku i nad lewym okiem (obłożone opatrunkami wchłaniającymi ciepło)
- rozległa rana prawej ręki, zaszyta i opatrzona
- liczne pomniejsze prawie zagojone oparzenia głowy, nóg, klatki piersiowej i pleców
- usztywnione całe prawie ramie (na skutek wybitego obojczyka)
- utrata części włosów
- prawie całe ciało obłożone okładami i owinięte bandażami

Hedrik

Hedrik nie wiedział co się dzieję. Spojrzał na lekarza i zaczął się wypytywać.
- Co ja tu robię? Czemu nie mogę się ruszyć? Czy już taki zostanę? Kiedy to się skończy?
Po tym ciężkim i bolesnym monologu, Hedrik się uspokoił i spokojnie czekał na odpowiedzi lekarza.

Roronoa Zoro

Pytania Hedrika nie były zbyt zrozumiałe, bo w zasadzie zamiast mówić to bełkotał i w dodatku z zachrypniętym gardłem. Kiedy jednak doktor przykucnął nad nim i przyłożył ucho bliżej jego ust doskonale zrozumiał o co mu chodzi. "Spokojnie już wszystko w porządku. Byłeś w śpiączce przez ostatnie 4 tygodnie i szczerze mówiąc masz szczęście, że żyjesz. Chyba ktoś tam na górze musi Cię naprawdę lubić. Przyprowadził Cię tu starszy mężczyzna, który powiedział, że spadłeś na jego stragan z wysokiej wieży. Na początku nie chciałem w to wierzyć, ale kiedy dokładniej Cię obejrzałem powoli wszystko nabierało sensu. Nie wiem jednak dlaczego jesteś poparzony. Ciągle zmieniamy Ci okłady na te rany i dlatego możesz mieć wrażenie ciężkości w poruszaniu się. Wkrótce bandaż przestanie być potrzebny i będziesz mógł zacząć rehabilitację. Złamany obojczyk wraz z całą ręką przytrzymuje Ci stelaż i zdejmiemy go dopiero za 2 tygodnie. Co do ran, to na pewno to rozcięcie na ramieniu i popalona część twarzy pozostawią po sobie wyraźny ślad, ale jeśli będziesz rozsądny unikniesz większych okaleczeń. Myślę, że jeśli będziesz z nami współpracował za jakieś 2 tygodnie wyjdziesz stąd i będziesz mógł leczyć się już na własną rękę."

Hedrik

Hedrik wyciągnął rękę do lekarz i zaczął ją machać do siebie, pokazując gest by się schylił do niego i znów zaczął mówić swym ciężkim głosem.
- Doktorze... To kupa czasu, ale jak widzę nie mam innego wyboru.
Hedrik po krótkiej rozmowie już był zmęczony, wiedział że nie będzie sprawny przez najbliższy okres czasu. Obrócił głowę w drugą stronę i próbował zasnąć. Wyglądało to tak jakby nie miał już ochoty rozmawiać z doktorem.

Roronoa Zoro

Hedrik obrócił głowę na bok i nawet nie zorientował się kiedy ponownie zapadł w spokojny, ratujący od czasu i bólu sen...

Minął już tydzień odkąd druid przebudził się ze śpiączki. Przez ostatnie dni jadł regularne posiłki, a medykamenty stosowane na jego rany wyraźnie poprawiały stan jego zdrowia. Hedrik robił już rekreacyjne spacery po sali w asyście pielęgniarzy i powoli wracał do pełni sił.

Pewnego ranka, gdy trwała właśnie pora śniadaniowa do łózka Hedrika przyszedł doktor. Usiadł na brzegu łózka. "To już półtora miesiąca odkąd jesteś u nas. Za tydzień zostaniesz wypisany, ale zanim to nastąpi chciałbym, abyś coś zobaczył. Wiem też, że nie widziałeś swej twarzy od dłuższego czasu, dlatego przyniosłem Ci to..." - kończąc, lekarz położył na pościeli małe lusterko. Chwile potem wstał i wyszedł mówiąc na odchodne: "Skorzystaj jeśli tylko chcesz..."

Hedrik

Hedrik powolnym ruchem ręki sięga po lusterko. Zamyka oczy, daje sobie przed nie lusterko i zastanawia się czy je otworzyć.
"-A jeśli jestem brzydki, cały w czerwonych bliznach"
Hedrik jednak otworzył oczy i spojrzał w lusterko...

Roronoa Zoro

Ku jego zaskoczeniu, wcale nie wyglądał tak strasznie jak sobie to wyobrażał. Ba! Podwójna blizna przechodząca z nad oka po policzku nadawała mu groźny wygląd, a kiedy lepiej się przyjrzeć przypominała nawet dużą literę H. Jednakże kiedy Hedrik próbował jej dotknąć wciąż strasznie bolała i jak się okazało lekarz zalecił dalsze okładanie rany.

Znamię nie dawało druidowi spać. Wciąż myślał o tym co wydarzyło się w wieży. W głowie widział obrazy walki, której w żaden sposób nie był w stanie wygrać. Krew poczynała rozpędzać się po jego żyłach, a blizna na twarzy pulsować od ciśnienia. Hedrik poczuł dziwne mrowienie po całym ciele, a chwilę później piekielny ból głowy, obraz począł wirować powoli zlewając się w jedną czarną plamę, aż po chwili driud odpłynął w nieznany świat pozamaterialny...

Kiedy Hedrik bojaźliwie otworzył oczy stał nad łóżkiem widząc samego siebie we śnie. Nagle poczuł zimną dłoń na ramieniu, a kiedy się obrócił zobaczył siwego starca z wielką, drewnianą laską w dłoni.

Hedrik

- Gdzie ja jestem? Kim ty jesteś? Kim ja jestem?
Hedrik po szybkim wypowiedzeniu wszystkich pytań uspokoił się i spojrzał na starca.
- Czy my się przypadkiem nie znamy?