Krok pierwszy?

Merinid Aleanrahel

- Mamo, kiedy będzie kolacja - dopytywał się zniecierpliwiony Andy - Jestem taki głodny.
Mam odwróciła się od patelni i spojrzała na syna. Jej rude włosy zafalowały jak morska woda w czasie sztormu.
- Właśnie skończyłam - odparła szybko wyjmując talerze z półki.
Eustachy usiadł na swoim miejscu w kuchni. Wziął widelec do ręki i zaczął uderzać nim o stół.
- Przestań - kobieta odparła groźnie stawiając obiad przed dzieckiem - Tak jak prosiłeś: frytki i sałatka z pomidorów. Miałam jeszcze opakowanie kotletów sojowych to też zjemy...
Marta, bo tak miała na imię, zabrała własny talerz i ruszyła przez hall do salonu.
- Zjem was - śmiejąc się wykrzyknął Andy - każdą frytkę i Ciebie Soklecie Kojowy...
- Jestem kotletem Sojowym, bałwanie - dziwny głos przemówił do chłopaka.
- Ty mówisz?! - wymamrotał cicho Andy, tak jak wtedy, gdy zdradzał tajemnicę Filipowi - Jak fajnie! Będę miał zwierzątko.
Z gadającego pseudomięsa nagle wyrosły dwie mięsiste nóżki i panierowane rączki. Dziwny dźwięk towarzyszył otworzeniu się powiek i ukazaniu oczy. Kotlet zaczęło przechadzać się po talerzu potykając się, co krok o frytki...
- Jasne, że gadam - odpowiedział - moja inteligencja przewyższa kilkaset razy twoją. Jestem nieudanym eksperymentem. Tak jak wszystkie kotlety sojowe... Miałyśmy być nową rasą "nadludźmi" i tak jest... Tylko nasz wygląd... Eh... Żyliśmy w mroku, ale czas na zemstę tyle z nas zginęło w waszych żołądkach. Poza tym mamy dziwne nawyki żywieniowe...
- A co jecie - zapytał niewinnie Andy - i ile was jest?
Kotlet zaśmiał się gardłowo.
- Nas są tysiące - powiedział nieprzestając chichotać - co jemy? Hmmm? Mózgi...
Na twarzy Andy`iego pojawił się niepokój.
- Mama często mi mówi, że nie mam mózgu - odparł.
- Możemy to sprawdzić.
Kotlet próbował podskoczyć lecz poślizgnął się na tłuszczu z frytek. Spadł prosto w sałatkę z pomidorów. Leżał tak chwilkę, po czym wstał wyciskając z siebie śmietanę.
- O są moi bracia - powiedział Sojowy Eksperyment i wskazał na drugi kraniec stołu.
- T..t... Tak - wyszeptał przerażony Andy...
- Przyłóż nas do głowy - syn Marty usłyszał głos z krańca stołu. Powiedział to ten najmniejszy i najpokraczniejszy z dwóch nowoprzybyłych kotletów sojowych.
- Dobrze... - wziął "trzech" nadludzi i przyłożył ich do głowy...
Kotlety uradowane złapały mocno brwi i rzęs chłopaka. Ze środka ich ciał wydostała się długa rurka, która przez nos znalazła się w ciele Andy`iego.
- To boli... Mamo! - wykrzyczał i zaczął biec ku salonowi.
To, co zobaczył poruszyło go do głębi. Marta leżała na podłodze, a na jej ciele w różnych miejscach leżały kotlety sojowe. Na stole parskały koniowate brokuły, a frytki służyły im za karmę.
Tępy huk ogłuszył wszystkich. Wiatr otworzył okno zwalając doniczkę z kwiatów.
- Źle się czuję - powiedział chłopak opadając mimowolnie na podłogę.
Przez okno zaczęły wchodzić nowe kotlety... to był początek inwazji...