 Wysłany: Nie 0:03, 11 Lut 2007 Temat postu: |
|
Naprawde przyjemnie się czyta. Interesująca historyjka z morałem  |
|
| Wysłany: Sob 23:23, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| No ładne, ładne, całkiem fajne
Kojarzy mi się mocno z ideą postaci niewalczących/nieczarujących, nie wiem czemu 
D. |
|
| Wysłany: Sob 23:19, 10 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Fajny "monolog" starca... taki... autentyczny xD | |
| Wysłany: Sob 22:58, 10 Lut 2007 Temat postu: Karczma |
|
Skoro zaczęliście czytać  :
/Opowiadanie nie z krainy DW, więc sie ludzim nie dziwcie
Był dzień jak co dzień w karczmie "Pod liściem klonu". Mimo, że była to gospoda przydrożna, daleka od jakiejkolwiek miejscowości, izbę zapełniały masy stałych bywalców, których urzekł klimat tego miejsca. W zasadzie zbliżał się wieczór. Pomieszczenie ogarniał już półmrok, a nieśmiałe światło, dostarczane przez ogień kominka, niewiele pomagało w tej sprawie. Powietrze przepełnione było zapachem trunków z lekkim aromatem palonego ziela. Większość stolików zajęta została przez gromady krasnali, elfów i ludzi, którzy śmiali się po raz setny z tej samej historii, przekazywali nowe plotki, a nade wszystko pili. Do tejże właśnie karczmy wszedł człowiek. Ciężka zbroja pobrzękiwała przy każdym ruchu, a długi płaszcz lekko zamiatał podłogę. Podszedł do baru. Położył na nim swój hełm i zawołał barmana. - Cóż podać, rycerzu – spytał życzliwie barman - Paladynie – poprawił go przybysz Stary człowiek w starych łachach i z długą brodą, siedzący obok, zaśmiał się głośno. - Przypomniałeś mi coś, chłopcze. Przybysz poczerwieniał ze złości. Chyba już chciał powiedzieć, że żadnym „chłopcem” nie jest, ale starzec nie dał mu tej możliwości. - Byłem wtedy jeszcze mały, a ta karczma należała do niejakiego Brooga Wilkonosa. Chłop z niego był porządny i niebywały gospodarz. Ahh... co to był za chłop... Pewnego razu, takiego dnia jak dziś, stary Sratgnus wychodził właśnie z gospody, gdy wskoczył z powrotem. Miał już sporo lat na karku, a skoczył jak niejeden młodzik nie potrafi – zaśmiał się starzec – „Smok” wołał przerażony „Smok ogromny”. W karczmie cichutko się zrobiło, jak makiem zasiał. Wszyscy chwycili za broń, ale nikt wyściubić nosa się nie odważył. Wtem huk, jakby co najmniej góra się zawaliła. I głos się odezwał. Dawno to było, ale, na bogów, nie zapomnę tego nigdy. Głos był tak donośny i tubalny, że ze stropu kurz poleciał. „Gospodarzu” wołał. Broog wyszedł przed karczmę i drzwi za sobą zamknął. Wielu do wrót dopadło, lecz ich nikt nie śmiał otworzyć choćby ciut. Po chwili gospodarz wrócił. Czoło otarł z potu i gniewnie krzyknął na swych pomocników „Strzec będziecie naszego gościa na zewnątrz. A jeśli choć jedna jego łuska się zarysuje, obedrę was ze skóry i żywcem ugotuję.” Wszyscy zadziwieni byli tą mową. Jakże to przecie taką bestię jeszcze chronić. Jednak Broog był nieustępliwy i twardo stał przy swoim. Długo czekać nie było trzeba, gdy zjawił się pierwszy rycerz. On również paladynem kazał się nazywać. Najpierw rabanu na zewnątrz narobił, po czym do środka wszedł i na gospodarza wyzywać zaczął. „Jakże to” mówił „bestia śpi u was na podwórzu, a wy nie pozwolicie jej ubić?” Po chwili kolejni przybyli. Każdy innej sztuki próbował, przekonać karczmarza chciał, kupić smoka lub siłą poczwarę dostać. Nic jednak nie wskórali, a niektórych gospodarz nawet widłami pogonił. Rano smok wstał spokojnie i odleciał. Tak to właśnie było. - I smok nie obdarował gospodarza skarbem? – spytał zdziwiony paladyn Starzec jakby chwilę się zastanawiał, po czym odpowiedział, jakby to była najlogiczniejsza rzecz na świecie: - Z tego, co wiem, nie. - Więc lepiej, gdyby karczmarz dopuścił rycerzy do bestii. - Honor gospodarza każe mu zapewnić gościom godziwy i bezpieczny pobyt w swym przybytku. Ale co ty możesz o tym wiedzieć, paladynie? – ostatnie słowo starzec powiedział z taką ironią, że mogła ciąć przesiąknięte dymem z fajek powietrze. - Jak śmiesz, stary... – rycerz chwycił za miecz, lecz ani nie dobył go, ani nie dokończył zdania. Szczęk broni przy pozostałych stolikach izby ostrzegł go, że mógłby nie przeżyć tych działań. Chwycił hełm i szybkim krokiem opuścił karczmę. Starzec popatrzył za nim, po czym uśmiechnął się do młodzika, który tuż obok sprzątał ladę baru i powiedział: - Patrz i ucz się, chłopcze. Nie sprzedawaj honoru i nie próbuj go kupić, bo to nie kawał mięsa, a bywa silniejszy niż miecz czy magia. Po tym rozejrzał się po zasiadających w izbie, zaśmiał się i krzyknął: - Kolejka dla wszystkich... |
|